بچم یازده روزشه یهو داد زد گریه کرد شدید خیلی قبلم درد کرد احساس پوچی میکنم فکر میکنم زجر میکشه اوردم این دنیا

چقدر درکت میکنم
وقتی نگا میکنم به بچم جیگرم میسوزه همش فکر میکنم بهش اسیب میزنم امروز داشتم پوشک عوض میکردم یکوچولو فک کنم نافشو کشیدم هیچی هم نشدا ولی میخوام خودمو بکشم
هرچی نگاش میکنم میبینم چقد کوچولوعه اشکم درمیاد
چشاشو که باز میکنه یادم میوفته که تا ۲ ماهی نمیتونه ببینه درست بازم گریه میکنم
دارم افسردگی میگیرم دیگه

وای منم اونقد گریه میکنم میگم چرا موجود بی گناه اوردم ک زبونم نداره بگه چمه خدایا زود بگذره اینروزا

بچه همینجوریه عزیزم زبون نداره خواسته هاشو بهت بگه که
یا جاییش درد میکنه یا گشنش میشه یا کثیف میکنه مجبوره گریه کنه
بعضی وقتام چون تازه به دنیا اومده و هنوز خوب با محیط اطرافش خو نگرفته ممکنه دلتنگ اون فضای شکم بشه عزیزم بهتره تو این شرایط بغلش کنی و اول خودت اروم باشی تا اونم آروم بشه

عزیزم این فکرارو نکن. در واقع همه ما داریم زجر میکشیم و زندگی توام با رنجه تو تاب اوردن و قوی بودنو بهش یاد میدی خودتو ازار نده بااین فکر کتاب نیک سرشت رو بخون از بکی کندی

این فکرا را رو نکن، خصلت بچه ها گریه کردنه، رفلکس طبیعی بدنشونه برای چیزی که ازت میخوان
یا گرسنشه یا دلش درد گرفته
بچه اس دیگه، این دورانم میگذره