مامانا بیاین ی مشورت ، من دخترم تازه یکسال و شش ماهشه ، شاید بگید زوده ولی فکرم درگیر این مسئله اس ، تو اوردن بچه ی دوم مردد شدم ، از ی طرف دوست ندارم دخترم تک فرزند باشه از طرفیم چندتا مشکل هست ، دوره ‌ی بارداری سختی رو گذروندم ، بعد از زایمانم تا شش ماه به خاطر ضعف بدن و رحم خون ریزی داشتم ، دخترمم به شدت بی قرار بود و کولیک شدید داشت ، تا شش ماه واقعا عذاب کشیدم و با اینکه الان یکسال و شش ماهشه هنوزم بی قراره و به شدت بازیگوش ، از طرف دیگه ام همسرم ادم خیلی خوبیه ولی مسئولیت پذیر و همراه نیست ، تمام کارهای دخترم با خودمه

الان میشینم فکر میکنم میگم اگه بخوام بچه دوم بیارم دوست دارم تفاوت سنیشون ۴ سال باشه ، ولی به همه‌ی موارد بالا میشینم فکر میکنم و بهش چالش های دوباره ی بچه رو هم اضافه میکنم سست میشم و میگم دیگه نمیکشم و نود درصد این کم اوردن رو همراه نبودن همسرم میدونم ، شما جای من بودید چیکار میکردید؟

تازه من رو مریضی و تمیزی بچه خیلی حساسم ک بچه فلان نشه ، دست کثیفشو دهنش نکنه و خلاصه سخت بچه بزرگ میکنم ، واقعا گیجم 🥺 نظر شما چیه؟
مثل خواهر ممنون میشم راهنماییم کنید🙏🏻

من جای شما بودم الان به سه سال بعد که تازه میخوای اقدام کنی فکر نمی‌کردم. چون اون موقع حالم و انرژیم و همه چیم فرق می‌کنه با الان. با حال الانت واسه چند سال بعدت تصمیم نگیر. ولی به هرحال هرموقع بیاری بازم دست تنهایی اینو حتما لحاظ کن. و البته یکم ساده بگیر هرچند سر دومی آدم کلا ساده گیرتر میشه

من کاملا شریط شما رو دارم با این تفاوت الان ناخواسته باردار شدم

خودت داری شرایطت ومیگی منم دقیقا شرایطم مثل شماست با این تفاوت که همسرم تو بچه داری کمکم میکنه وبعد زایمانمم اصلا اذیت نبودم ولی بازهم همیشه میگم هروقت اذیتت های دخترم کمترشد به بچه دوم فکر میکنم

به نظرم تازمانی بچه اول توی دستشویی رفتن مستقل نشده بچه دار شدن خیلی اشتباهه
من خودم سه تا بچه دارم با فاصله ۶ سال بینشون

من تحت هیچ شرایطی نمی اوردم.بچه چه یکی چه ۱۰تا.درنهایت نتونی خواسته بچتو انجام بدی میگه چرا منو دنیا اوردی.واینکه بفکر خودت روحت روانت بدنت باش.وقتی شوهرت کمکت نیست این وسط فقط تو اسیب میبینی

ن عزیزم تومیتونی به خودت قوت قلب بده اون تجربه اول بود برای اولین بار تمام هورمانات بهم ریخت تغیراتی توبدن شکل گرف.. فضارو محیا کردی.. بازم میتونی بنظرم تازودتریه بزار یکی دیگه گیرت بیاد باهم بزرگشون کن.. بعدا ترست بیشتر میشه هرچی ازون دوران بیشتر بگزره ترس و هراست بیشترمیشه دیگه شایدخیلی زمان ببره ب بچه بخوای فکرکنی نظربقیه هم محترمه
اماازنظر من بزار تا گیرت بیاد باهم بزرگشون کن..
مبدونی ک فردای روز دخترت یه همبازی میخواد منو شماو پدرها بدرد بچه ها نمیخوریم هرکی دنبال همبازی خودشه..

من دقیقا شرایط شما رو دارم و همسن هستیم..ولی ناخواسته باردار شدم..واقعا اوایلش اذیت شدم ولی مادرم هی میگفت دوتا بچه باهم بزرگ میشن و خوبه..اوایلش حتما سختی داره ولی بعدا به درد هم میخورن..من خیلی میخواستم دختر باشه ولی دیگه قسمتم پسر بود بازم خداروشکر میکنم..ایندفعه حاملگیم با قبلی خیلی فرق داشت تهوع و اذیت شدنام بیشتر بود ..شما هم بزار حداقل یه سه سال فاصله سنی داشته باشن..تو این مدت بیشتر روی شوهرت کار کن تا همراهیت کنه..من خودم همه کارامومیکنم تا توانم هست

همه ی اینار‌و بیخیال فقط به فکر خودت باش بدنت هنوز از زایمان اول ضعیف بزار برگرده سرجاش که بازم مثل اولش نمیشه
همون قدر که بچه اول داغون میکنه ادمو دوم ۱۰۰برابر بدتر بزار حالا یکی دوسال دیگه حداقل

من جات بودم الان به بچه دوم فکر نمیکردم . بزار یکم بچت از اب گل در بیاد خودت جون بگیری بچه خوب و بد رو متوجه بشه بعد .دیر نمیشه تک فرزندم نمیمونه بعدا اقدام میکنی
فکر نکن بازم همین چالشا رو داری قرار این چالش ها دوبرابر بشه چون دوتا بچن

اگه آنقدر حساس هستین و بارداری سختی داشتین، بزارین یخ مدتی بگذره بعد اقدام کنین‌. البته بگم هر بارداری ی با قبلی فرق داره اینکه ۱۰۰ درصد مثل قبل بشین درست نیست حتما. ولی با این تفاسیر بزارین دخترتون تا حدود ۵ سال اینا بسه بعد. من خودم جفت بارداری هام وحشتناک بود تا ۹ ماه تهوع شدید داشتم یعنی تا قبل رفتن تو اتاق عمل....خودم حالمان خودم بهم می‌خورد تا این حد.... من فاصله سنی دخترام دقیق ۳ سال

بزار تک فرزند بمونه، مثلا چند فرزندا خیلی خوبن باهم؟
تازه با این همه مشکلی که گفتی و از همه مهمتر همراه نبودن همسر ، من باشم اصلا فکرشم نمیکنم