کتاب جدید شروع کردم...در مورد عشق و ازدواج بود اما همین اول من رو میخکوب کرد...از یه روانشناس و تحقیقاتش در مورد حضور فیریکی و احساسی والدین و بچه ها...حدود ۱۹۴۰ اینا بچه ها که مریض میشد والدین در بیمارستان بچه رو تحویل میدادن میرفتن..‌اجازه حضور تو بیمارستان نداشتن‌.نهایت هفته ای چندساعت...این روانشناس میاد تحقیقات انجام میده و تاثیر دلبستگی رو مشخص میکنه‌ رو‌ احوالات...
خیلی تو فکر رفتم...اونقدر که این بخش های مهمش رو برا دوستم فرستادم که درموردش حرف بزنیم.دیشب که بینی رز رو با مکافات همسرم تمیز کرد...اومد دستمال رو بندازه سطل آشغال...بهش گفتم الان این‌ مهم‌نیس...برو بغلش کن.الان بغل کردن مهمتره.با خودم میگم من مادر چقدر حضور فیزیکیم کیفیت داره؟این خودش میشه سند این حرف که نگیم بچه بغلی میشه....
خیلی دوست دارم نظرتون رو بدونم.خیلی دلم‌میخواد درموردش حرف بزنیم...
یه لحظه ترسیدم که من که حای خواب رز رو جدا کردم....البته کمتر از یه متر....ولی باز یادم اومد حتی وقتایی که بیدار میشد و فکر میکردم از دوریه پیش خودم‌میخوابوندم هم باز بیدار میشد که معلوم شد برا دندونه...
و اینکه ما قبل خوابوندن و بعد بیداری سریع میریم بغلش میکنیم.چن دقیقه ای بغلمه و بعد میذارم رو زمین.
اما تو بیداری باید از شوهرم بخوام بیشتر حواسش به بغل کردن رز باشه.😢
یکی هم تو کامنتاس

......

من از ۶ ماهگی جای خواب نویان جدا کردم.
من به عینه دیدم بچه ای که هیچوقت جای خوابش از والدین ش جدا نشد، وابستگی عاطفی شدیدی مخصوصا به مادر تو ۹-۱۰ سالگی داشت. حتما هم باید کنار مادر میخوابید و بابای بیچاره همش جدا میفتاد.
حالا این که ربطی به موضوع الان شما داشت یا نه رو نمی‌دونم🤔

مرسی ک اینجا ب اشتراک میذاری عزیزم🥰😍

منم دقیقا همینجوری هستم دوست ندارم بچم وابسته ی من باشه چون خودم بی نهایت آسیب دیدم از وابستگی به خانوادم
اما تو بغل کردن اصلااااا دریغ نمیکنم همش بغلش میکنم چند دقیقه بعد به کارام میرسم
یه موقع هوایی میگم گور بابای تمیزیه خونه ،روحیه ی بچه برام مهم تره
منم جاشو از خودم جدا کردم خیلی وقته ینی کنار خودم می‌خوابه اما رو تشک خودش به فاصله ی یه متر
اینجوری خیلی راحت تره
پا میشه منو میبینه کنارشم باز می‌خوابه