قطع به یقین زیباترین آدم زندگی هرکداممان مادرمان است.
فرشته ای که از شیره ی وجودش به ما جان داد.
در دوران نوزادی شب هایی که از دل درد به خودمان پیچیدیم ما را در آغوش گرفت و تا صبح دور تا دور خانه چرخاند.
در دوران کودکی هربار دعوایمان کرد هنگام خواب بوسه ای روی صورتمان کاشت و از کرده ی خود پشیمان شد.
در دوران مدرسه برایمان بهترین معلم بود و هربار نمره ی بدی گرفتیم چند ساعتی رویش را ازمان برگرداند ولی محبت مادرانه اش اجازه نداد شب با شکم گرسنه بخوابیم.
هربار مریض شدیم برایمان سوپ جو بار کرد و از هر طبیبی برایمان طبیب تر بود.
شب هایی که تب کردیم پدر در رویای پادشاه هفتم بود و مادر با دستمال خیس بالای سرمان " یا من اسمه دوا... " خواند.
ما بغض کردیم،
مادر گریه کرد!
ما تب کردیم،
مادر صد بار مرد...
ما همیشه نوشتیم " بابا نان داد " بی آنکه بدانیم این مادر بود که به ما جان داد.
حالا ما خیرِ سرمان بزرگ شده ایم؛
دیگر آن کودک پنج_شش ساله ای که مادر دعوایش می کرد و شب عذاب وجدان می گرفت نیستیم.
قد کشیده ایم و گاه صدای بلندمان را به رخش می کشیم بی آنکه شب عذاب وجدان بگیریم ،
و هیچ نمی دانیم که اگر دعای خیر مادر بدرقه ی راهمان نباشد ، ما هیچ ایم

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط