چند روزه اتاق پسرمو جدا کردم؛شبا از نگرانی و دلتنگی خوابم نمیبره🥹نگران که یه موقع بیدار گیشه و خوابم عمیق میشه متوجه نمیشم(در صورتی که محاله چون من خوابم خیلی سبکه و پشه رد بشه متوجه میشم)و دلتنگ اینکه پیشم نمیبینمش

من اصلا تو این سن جدا نمیکنم. بزرگتر میشه جدا میشه خودش الان لذتشو میبرم ‌پسرم ۵ سالشه تو اطاق می‌خوابه بعضی شبا میارم بغلش میکنم کنارم میخوابونم مگه بزرگتر بشن بغل ما مبخوابن

من خودمو از این حس محروم نمیکنم چون شنیدمم که یا باید شش ماهگی تا نه ماهگی جدا کرد یا اگر نکردی باید بمونه هجده ماهگی به بعد که اضطراب جدایی نگیرن تازه اون موقع هم ب نظرم اگر خودش اوکی بود جدا میکنم چون بالاخره دیر یا زود جدا میشه

اصلا فکرت رو مشغول نکن .هیچ چیزی نمیشه. بیدار هم بشه گریه میکنه میری پیشش. چرا یچی رو اینقد بزرگ میکنن.

عزیزم منم هیچوقت جدا نمیکنم
من الآنم ک الانه وقتی میرم رشت میرم بغل مامانم می‌خوابم 😅😅😅😅
بزرگتر ک بشن خودشون جاشونو جدا میکنن

این جداییها مال فرهنگهای غربه کاری ب روانشناسیو این چیزا ندارم بچه ی من هروقت ک خودش امادگی داشت جدا میکنم ..بچه ی ۱سالو ۴ماهه همین الانشم اضطراب جدایی داره چرا هم اونوعذاب بدم هم خودمو ..البته ک نظرشماهم محترمه

من نه ماهگی جدا کردم. گرچه از ابتدا تو تخت کنار مادر میخوابید. خیلی کم پیش میاد صبح زود بیدار میشه میاد رو تخت ما.
به نظرم بهتره جدا باشن.. برای رشد فردی شون هم بهتره

یعنی تو اتاق قبلیش خوب بود

عزیزم برخلاف همه ک میگن چه کاریه و چرا و نکن و این حرفا من به شما مادر آگاه آفرین میگم گاهی اوقات آدم برای بچش باید از خودش بزنه درسته دلتنگ میشیم یا نگرانیم اما همین بچه ها فردا روز انقدر مستقل و با اعتماد به نفس بار میان ک به خودت افتخار میکنی

وای چکاریه اخه از الان جدایی هزار بلا یرش میاد

چه خوب من که پسرم از یک سالگی شبا تو خواب با گریه بیدار میشه