سلام مامانا صبحتون بخیر.نمیدونم من اینجوریم یا کسی هست مثل من باشه .یه مدت یعنی اززمانی که دخترم راه افتاده همش نگران گم شدنش هستم بیرون که میریم اینا طوری که ترس دارم خودم تنها نمیتونم ببرمش جایی پارکی میزارم اخر هفته ها که شوهرم باشه الان دوهفته دیگه میخوایم بریم مشهدچنان ترسی استرسی افتاده به جونم که نکنه زبونم لال گم شه ده نفر میخوایم بریم فقط خودم دخترم نیستیم شوهرم هست ولی میدونید دیگه مردا سربه هواهستن خیلی دل نکرونم .البته من همیشه سر همه چی نگران دخترم هستم ولی این موضوع بیشتر عذابم میدم توروخدا کمکم کنید یعنی دیشب باالان همینحوری دارم گربه میکنم به دخترم نگاه میکنم اشک میریزم فکرکنم دیونه شدم .توروخدا نگید فقط من اینجوریم

منم گاهی همین فکرها توذهنم میاد دیگه خواب می دیدم همین اتفاق افتاده باز بیشترذهنم درگیر می شد ولی همون لحظه آیت الکرسی می خونم میگم خدا امانت کردم بهت دیگه خیلی وقت ازاین فکرها نمیکنم....آیت الکرسی بخونو امانت کن یه صدقه ام بندازدیگه بهش فک نکن.....

به نظرم برو دکتر اصلا عادی نیستی😐

شاید ترست ریشه کودکی دارا خودت تو کودکی گم شدی؟

بچه اولته؟

ترست عادی نیس
ادم باید احتیاط کنه وحواسش کامل جمع باشه ولی بشینی بترسی وگریه کنی عادی نیس

هواست بهش باشه ترسی نداره منو همه میگن زیادی حساسی ولی جایی میرم شش دنگ هواسم به بچمه چون هنوز خیلی مراقبت میخوان ولی ترست الکیه هواست باشع همچی عالی پیش میره