خانوما کیا اینطورین؟؟
من همیشه عاشق بچه ها بودم و هستم...قشنگ یه نوزاد میبینم دلم ضعف میره
ولی از وقتی باردار شدم احساس گنگی دارم
خییییلی نینیمو دوسش دارمااا🥺ولی احساس میکنم حسم اونقدری که باید باشه نیست...انگار بیشتر نگران مسئولیتشم...یا شاید دلیل دیگه‌ای داره...مثلا اونایی که نینیشون به دنیا اومده هی میان میگن عجب اشتباهی کردیم و زندگیمون مختل و محدود شده و...قبلش بهتر بود و...همینا فکر میکنم تاثیر گذاره
این حسمو دوست ندارم😫🤦🏻‍♀️

میدونید چرا این حسو دارید؟؟ چون راحت باردار شدید.بقول خودمون مفتی هست...تاپیک های ناباروری که بخونید متوجه میشوید چطور دارن دست پا میزنن... ولی در آخر عاشقش میشی نگران نباشید

ببین منم حسم مثل توعه
با دوستامون دائم تو سفر و رفت و آمد بودیم
دائم مهمونی داشتیم و میرفتیم به خودمون میرسیدیم
ولی فکر کنم آدما زیادی گنده اش میکنن
شاید زندگی دچار تغییراتی بشه ولی بعدشم همش به خودمون بستگی داره

نه من عاشق بچه ها نیستم🤣🤣 فقط میتونم بچه خودمو دوس داشته باشم
هیج وقت دلم نخواسته بچه بقیه رو بغل بگیرم

بخشی از این احساسات متناقض به خاطر اطرافیان هم میشه ... منم تو فامیل که مهمونی میرفتیم مدام غر میزدن یا گله میکردن از بچه هاشون و اینکه دیگه بچه نمیارن و سخته و فلان... تا چند روز بعدش حالم بد بود واقعا این حرفا تاثیر میذاره سعی کن زیاد با اینجور آدما که همش ناله میکنن و جز حرفای منفی نمیزنن ، رفت و آمد نکنی ... ولی درکل واقعیت بچه داری اینکه سختی داره و شرایط زندگی مثل قبل نیست و بخشی از نگرانی هم بابت مسئولیت سنگین مادر شدنه

بچه ی دوم و سوم واقعا فرق داره بچه ی اول آدم زیاد حس نداره ولی بچه دوم به بعد که حامله میشی هر لحظه باهاش در ارتباط ی و بیشتر دوستش داری از همون روز اول

نه وقتی بیاد بعد از روال شدن و خوب شدن علایم زایمان و روال شدن شیرخوردن و تنظیم خواب تازه حس میکنی که بیشترین عشق و نسبت به نی نی داری حتی از پدر و مادر و شوهرت بیشتر عاشقی و دلت براش قنج میره

اتفاقا از وقتی خدا دخترم ملودیا داده بهم و بچه اولمه و دختره امیدم واسع زندگی هزاربرابر شده وانگیزه دارم و با تمام نداری و سختی ها مشکلات قرضا مستاجری میجنگم و خیلی خوش حالم 🧿🧿🧿

من تو بارداری هیچ حس و ذوقی نداشتم .زایمان ک کردم بازم تا دوروز حسی نداشتم ولی بعدش چنان عاشقش شدم اصن یه چیز عجیبه جونم واسش در میره

منم هنوز عادت نکردم ولی وقتی لگد اینا میزنه ذوق میکنم،اما از اینکه بدنیا میاد و تمامه وقتمو حوصلمو اصلا خودمو قراره وقفش کنم ی نمه یجوریم،انگار وقتی اون بیاد دیگه وقت نمیشه ب خودم برسم وقت نمیشه بگم بخندم،از این فکرام واقعا عذاب وجدان دارم چون من خاستم اون باشه نکه اون،امیدوارم رفته رفته عادت کنیم و عشق بدیم بهش🙂

بخدا فکر می‌کنی خب طبعاً سخت هست ولی نه بخاطر بچه بخاطر اینکه یه عضو جدید اضافه شده که قبلاً نبوده اتفاقا خییییییلی هم شیرینه

منم برا بچه غش میرم اما از روزی بچم بدنیا اومده همچین حسی بهش ندارم ن اینکه دوسش نداشته باشم ن ..اما نمیدونم چرا اینجوری ک باید لذت ببرم نیس

اصلا به این چیزافکر نکن و به این حرفام گوش نده، بچه بالاخره سختی های خودشو داره تا بزرگ بشه ولی خب خیلی شیرینه دیگه، من با اینکه بچه دوممه لحظه شماری میکنم که زودتر به دنیا بیاد