نمیدونم چه گناهی کردم که اینجور دارم عذاب میکشم واقعا دیگه بریدم هیچانمیتونم دربیام ازدست پسرم فقط غربهونه گریه همه چیزومیخوادواسه خودش باشه تحمل ندارم دیگه امشب چندبارارزوی مرگ کردم نمیدونم مادرای دیگه چیکارکردن که من نکردم ازروزاول همینجوربوده پسرم

شاهان از اول تااااااا هجده ماهگی همین بود،معروف بودم تو فامیل🥴
من از پونزده ماهگی بردمش کلاس مادر و‌کودک،پدرم درومد،اما بازی درمانی رو یاد گرفتم و کلا ازونجا مسیر زندگی منو بخصوص پسرم عوض شد،الانم همیشه به همه میگم،بچه ای که از لحاظ کیفی از وجود مادر ارضا باشه، بچه ارومی میشه.حرف گوش کن میشه،متمرکز میشه. فقط وقت با کیفیت باهاش بگذرون،و توجه صد در صد در اون تایم برای بچه باشه(البته با مدیریت),این با بد عادت کردن و لوس کردنو اینا فرق داره ها

عزیزم.دقیقا پسر من هم بهانه گیر هس اقتضای سنشون هس.تو این سن هم بهونه گیر ،جیغ جیغو میشن.فقط صبر .و اینکه تند تند ببرش پارک یا خانه ی بازی ک حسابی انرژی شو تخلیه کنه و نایی برای نق زدن نداشته باشه.