سلام مامانای گل،اومدم کمی حرف بزنم
وقتی که علیرضا کوچیکتر بود میومدم گهواره از هر ده تا تاپیک هشت تاش این بود که بچه های شما غلت میزنن؟؟مستقل میشینن؟؟وای بچه ی هشت ماهه ی من چهار دست و پا نمیره خیلی نگرانم چون بچه ی دوستم از هفت ماهگی میره،بعد شد راه افتادن،بچه ی دخترخاله م یازده ماهش بود راه افتاد پسر من ۱۴ماهشه فقط با کمک راه میره،الانم شده حرف زدن(حالا این وسط مسط ها همیشه نگرانی راجع به قد و وزن و تعداد دفع هم بوده)
عزیزای من،میدونم نگرانید،میدونم مادرید،میدونم از بس صبح تا شب با بچه تو خونه تنهایید و کلی کار ریخته سرتون و حتی گاهی فرصت دستشویی رفتن پیدا نمیکنید
من همه تون رو درک میکنم چون خودمم شرایطم عین شماست
اما خواهشاً تمومش کنید،به خودتون رحم کنید،اصلا به بچه هاتون رحم کنید
نمی‌خوام قضاوت کنم،یا سرزنش،چون بنظر خودم معنی کلمه ی مادر یعنی نگرانی امااااااااا ما مادرها گاهی با نگرانی های بی جامون که از قضا به بچه ها هم منتقل میشه بلاهای وحشتناکی سر اون طفل معصوم ها درمیاریم
همه ی بچه ها بالاخره غلت میزنن میشینن چهار دست و پا میرن راه میفتن حرف میزنن،اینکه بیاید بپرسید مثلا حدود نرمالش از کی تا کی ایرادی نداره اما اینکه هی روزها رو میشمرید و به خودتون و بچه تون استرس میدید این بد
بله اگه از سن نرمالشون بگذره حق دارید،اما بچه ی ۱۸ماهه چرا حتما باید دو کلمه ای بگه؟؟یا بچه ی هشت ماهه چرا حتما باید بشینه؟؟
مگه مسابقه ست؟؟
یکم به خودتون آسون بگیرید
بچه داری همینطوریش هم پر از چالش هست،اگه هر لحظه ش رو بخواید برا خودتون سخت کنید به خودتون میآید می‌بینید عه؟؟چ زود اما سخت گذشت
احساس کردم اینو باید اینجا بنویسم
منظورم به هیچ شخص خاصی نیست فقط خواستم تلنگری باشه برا همه مون

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط