من یه مریض روانیم که دارم بچه هامو مقایسه میکنم همیشه و در همه حال.چیکار کنم از ناشکریم میترسم.بچه های اطرافیان تپل و خوشگل بچه های منم لاغرن ولی بانمکن.خیلی حس بدیه چیکار کنم نه میخورن نه میخوابن نه حرف گوش میدن. خستم خسته. بخاطر افسردگی که دارم هیچی دوست ندارم هیچی خوشحالم نمیکنه ته دلم بعض هس اما نمیتونم گریه کنم .نه میتونم یه تصمیم ساده بگیرم نه تمرکز کنم خیلیم فراموش کار شدم.

فقط سالم باشن چاقی ولاغری مهم نیست خودتو اذیت نکن عزیزم زیاد بهش فکر نکن

وقتی تو خودتو دوس نداری میخوای بچه هات ازت یاد بگیرن خودشون رو دوس داشته باشند و خوشحال و سرحال باشند. اول از خودت شروع بکن

گلم برو تراپی خیلی کمک کننده است خودمم می‌خوام برم

خودت برو مشاوره واس حال خودت.

لاغرم هست ولی بقیه بچه های خانواده شوهرم اندازه یه آدم بزرگ میخورن شاید بیشتر
منم تا جایی میتونستم تلاش کردم فایده نداشت دکتر بردم هر کاری تونستم اثر نداشت

بچه منم ن چیزی میخوره و نمیخوابه

خدایی هر مادری دوست داره بچش تپلی باشه من که خودمو کشتم از بچگی تا الان که بچم تپلی بشه نشد که نشد چون ژنشو نداشت