زندگی روزمره ام یجوری شده فقط مشغول شیر و غذا دادن ب نیهانم
وقتی هم یکم میخوره حس میکنم همه کار انجام دادم
)دخترم تو اعصتابه از دوماهگی همه چیو زوری میدم بهش،اونم اگ بالا نیاره)
خلاصه که نه شامی درست کردم و نه لباسی شستم و نه خونه ای تمیز کردم
اگ در طول روز بتونم درست حسابی شیر به بچم بدم شب با خیال راحت سر رو بالشت میزارم، اگه نه هم ک همش حرص و جوش
هرچند ک غذا اصلا نمیخوره هرکارم بکنم ،یه ذره شیر اونم با تلوزیون گوشی
نگید ضرر داره خودم میدونم ولی واقعا واقعا چاره ای ندارم

وقتی شیر ب بچم میدم یجوری لم میدم رو مبل انگار کوه کندم😓
هوف این روزا کی تموم میشه پس خدایا
چرا نکاه نمیکنی بهمون
من به درک این طفل معصوم انکار همه چی واسش زهر ماره

من دیگه زدم ب بیخیالی

خدا قوت مامان مهربون
تقریباً خیلی از ما مامان ها مثل تو هستیم
اصلا خونه مهم نیست
چون اون بچه بزرگ شده این روزا یادش نیست
ولی تو یادته که همه کاری برای بچه ت کردی و عذاب وجدان نداری.
فقط سعی کن اصلا تلاش نکنی بهش غذا بدی
بیخیال شو
بعد از دو روز خودش با ولع می‌ره سمت غذا

این مادر شدن چیه که دغدغه ی آدم همش خلاصه میشه توی شیر و غذا خوردن و پی پی و جیش و خواب پاره ی تنش...
اصن دیگه خودمونو فراموش کردیم.من که خونه زندگیم شلخته.خودم شلخته.حتی لباس زیرم نگرفتم واسه خودم....فقط میگم بچم

دقیقا وضعیت منم همینه🥲تا یکم خوب میشه میخواد چیزی بخوره درد دندوناش شروع میشه باز چیزی نمیخوره🥲

چرا دکتر چی میگی

خودتون میدین شیریاخشک نمیخوره؟