سلام مامانا
پسرم چند روز پیش تب و دل درد داشت، از دیروز هم سرماخورده. اطرافیان خیلی تاکید میکنن رو اینکه «هیچ باکیش نیست» یعنی هیچ چیزیش نیست. اما همه مون داریم میبینیم که حالش خوب نیست. وقتی می‌گم باید ببرمش دکتر یا باید یه کاری بکنم چون حالش خوب نیست میگن تلقین نکن. تو ده درصد مواقع حالش خوبه. همون ده درصد وقتی پیش میاد میگن «بچه م چیزیش نیست». من نمیفهمم چرا باید آدم چشمشو رو واقعیت ببنده. این رفتارشون باعث میشه احساس کنم هیچکس دنبال بهبود پسرم نیست و همه بارش رو دوش منه و باعث میشه بیشتر بهش فکر کنم. همسرم میگه چرا دست و پاتو گم کردی ولی فکر میکنم هر کس دیگه ای هم جای من بود یه بچه مریض داشت و بقیه تاکید داشتن که چیزیش نیست و تلقین نکن احساس تنهایی میکرد و دست و پاشو گم میکرد. پسرم آبریزش داشت و درست نمیخوابید. الان خلط داره و دکتر دارو داده.
مشکلم با تلقین نکردنه. چرا آدم باید چشمشو به روی واقعیت ببنده که تلقین نکنه؟

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط