یه روزایی دلم میخواد سر به صحرا بذارم. تو ذهنم میگم با فلان دوستم شب بریم بیرون. بعد میگم خوب پسرو چیکار کنم؟ تو ذهنم کنسلش میکنم و بابتش غصه میخورم. ۱۰۰ هزار بار که پسرم هست و سالمه. ولی از اینکه انگار دیگه هویت ندارم و فقط مامان پسرمم غصه میخورم. همه میگن تا یک سالگی که یکم مستقل شه اینطوریه. واقعا یک سالگی به بعد زندگی نرمال تر میشه؟

اگر همسرت میتونست نگه داره خوب میشد. بالاخره بابای بچه است.

من که اصن شوهرم نمی‌ذاره بجز خودش با کسی برم بیرون نهایت بذاره برم تنها خرید

بیرون رفتن به کنار فشار روانی که گاهی وقتا رو ادمه دیوونه کنندس گاهی گریه میکنم یا اینکه رو شوهرم خالی میکنم

دوساعت پیش مادربزرگاش و خاله عمش عیبی نداره

بزارش پیش یکی برو