مامان ❤BARBOD❤ مامان ❤BARBOD❤ ۱ سالگی
راجع به تاپیک قبلیم توضیح بدم:
دوستان فکر نمیکنی هیچکس دلش بخواد زندگیش از هم بپاشه. همه تا جایی که میتونن سعی میکنن زندگیشونو حفظ کنن.
منم تصورم این بود که باید کاری بکنم.
دوستانی که منو می‌شناسن میدونن که من خودم شغلم و هیچوقت چشم انتظار کسی نبودم که کم‌کم کنه. ن تنها خرج زندگی و خواستهای نا تمام همسرمو دادم گاها به خانواده ها هم کمک کردم.من اگر یکی داشتم اون یک رو در اختیار اطرافیان قرار دادم و اگر صد هم داشتم همینطور.
من همین الان که حداقل درآمد تو حرفه ام رو دارم ماهی حدود ۳۰ درآمد دارم. که اگر ۲۰ تومنشو دادم بابت قسط و .... بقیه رو خرج این زندگی کردم و از بقیه توقعی نداشتم اما الان که زندگیم به مو رسیده فکر نکنم مطرح کردنش با بزرگترها و کمک گرفتن از اونا یه چیز بد و عجیب باشه.
من خواستم اتمام حجت کنم و خیلی چیزا دستم بیاد اما متاسفانه اینجا همنوع خود آدم میاد میگه تا کی همش باید وابسته دیگرون باشید!!!
کدوم دیگرون ؟؟؟؟ اگر آدم مشکل زندگیشو با پدر مادر مطرح نکنه به کی بگه؟ اونم منی که سالها دندون رو جیگر گذاشتم خودم همه این سختی ها رو به دوش کشیدم و به هیچکس چیزی نگفتم . فکر کردم دیگه وقتشه که بدونن.
اما موضع گرفتن خیلیا برام عجیب بود.‌
من تو این سه سال شاید اگر با ماشینم بخوام حساب کنم بالغ بر ۵۰۰ تومن به همسرم دادم. پس انتظار کمک از کسی نداشتم. ندارم . توقع همراهی داشتم نه زخم زبون !