پسرم عادت به بیرون رفتن با من نداشت. چندبار بردمش الان دیگه تو همون ساعت اینقدر گریه می‌کنه که بی حال میشه .. خیلی اذیت میشم تو خیابون همش با دوچرخه می‌خواد بره تو خیابون منم باید بدوم دنبالش ... الان داره اینقدر گریه می‌کنه که هلاک داره می‌کنه خودشو. خیلی بی تفاوت دارم برخورد میکنم به کارهاش که از سرش بیافته
کسی چنین تجربه ای داره؟؟

اگ واقعا نمیخای انجام بدی اصلااا کوتاه نیا اگ میتونی ب بالا اشاره کن ک نگاه کنه ناخودآگاه مکانیسم گریه رو بندمیاره .مثلا بگو وای این پروانه است رو سقف ؟

خب ببرش ولی بگو دوچرخه نمی بریم،خرابه

عزیزم پسر منم دقیقا این مدلیه با اسکوتر میدوعه وسط کوچه هرچقدرم صدامو میبرم بالا نرو ماشین میاد جییییغ میزنه ابروم تو کل محل برده بخدا ولی بازم هر روز میبرمش بیرون خدا شاهده دلم میسوزه براش خودمون بهترین دوران رو توی کوچه خیابون بزرگ شدیم اینا گناهی ندارن همه جا پر شده ماشین اگر میتونی ببرش خواست بره خیابون یکی دوبار داد بزن سرش دیگه عادت میکنه نمیره

به نظرم هر روز ببرش چی میشه مگه

ما هم همش تو خونه هستیم اگه کوچه دارین یا پارک نزدیکتون هست ببرش گناه داره

پسرمنم نمی تونم جای ببرم عادت میکنه همش خونیم

من کلا چیزی ک دوست ندارم پسرم خودشو بکشه توجه نمیکنم خودش ساکت میشه