خانوما کسی بوده با دیدایمره خیلی بالا بستری بشه؟من دیدایمرم ۸۰۰۰ ا و گفتن خیلی بالاست ولی نفهمیدن چرا

تعیین مرز دقیقی بین سطح «طبیعی» و«غیر طبیعی» D-dimer که برای هر فردی قابل تعمیم باشد، امکان‌پذیر نیست. بسیاری از ما در هر زمان مشخصی مقداری D-dimer در سیستم گردش خون خود داریم به این دلیل است که حوادث زندگی روزمره به طور کلی مقدار مشخصی از ضایعه‌ها را در رگ‌های خونی مختلف تولید می‌کند که منجر به لخته شدن خون می‌شود.

دامنه سطح D-dimer مرتبط با زندگی روزمره -یعنی در افرادی که آمبولی ریوی، ترومبوز سیاهرگ عمقی یا هر بیماری دیگر با درجه غیر عادی لخته شدن خون ندارند- نسبتاً گسترده است.

بنابراین هر مقدار آستانه‌ای که بخواهد سطح D-dimer «طبیعی» را از «غیرطبیعی» جدا کند کمی خودسرانه خواهد بود. به منظور برآورد مفید‌ترین مقدار مرز بین سطح طبیعی و غیرطبیعی D-dimer، آزمایشگاه‌ها می‌بایست به آمار جمعیت وابسته باشند.

اکثر آزمایشگاه‌ها سطح D-dimer ۵۰۰ نانوگرم در میلی‌لیتر یا بالاتر را «غیرطبیعی» می‌دانند. ولی هر مقدار آستانه‌ای که ممکن است در آزمایشگاهی به رسمیت شناخته شود، پزشک باید عدم‌دقت ذاتی را در تعیین آن سطح آستانه در نظر بگیرد.

به همین ترتیب، همیشه یک سطح D-dimer که تقریبا از حد مرز کمتر است، به این معنی نیست که لخته شدن خون به صورت غیرطبیعی است. نتیجه نهایی این است که آزمون D-dimer معمولا جواب قطعی نمی‌دهد.

این تست شواهد بیشتری را در مورد احتمال تجربه یک فرد معین از لخته شدن خون ارائه می‌دهد که باید با توجه به سایر شواهد بالینی موجود توسط پزشک تفسیر شود.

هایپرفیبرینولیز
هایپرفیبرینولیز نوع دیگری از اختلالات لخته شدن خون، شبیه به DIC و با همان موارد بیماری‌های زمینه‌ای است. آزمایش D-dimer گاهی اوقات می‌تواند برای ارزیابی این بیماری مفید باشد.

انعقاد درون عروقی منتشر (DIC)

DIC یک بیماری پیچیده و غیر‌معمول است که در آن تشکیل لخته خون گسترده در سراسر سیستم عروقی رخ می‌دهد. DIC به دلیل انواع بیماری‌های جدی از جمله سرطان، عفونت‌های گسترده، بیماری کبدی یا آسیب شدید به بافت‌ها ایجاد می‌شود. درمان DIC دشوار است و اگر شدید باشد، اغلب مرگبار است.

درجات مختلفی از DIC وجود دارد و سیستم‌های مختلف امتیازدهی برای طبقه‌بندی این شرایط ابداع شده‌اند که می‌توانند به بهینه‌سازی درمان کمک کنند. آزمایش‌هایی که محصولات تخریب فیبرین را اندازه‌گیری می‌کنند، مانند D-dimer، به عنوان اجزای مهم برخی از سیستم‌های امتیاز‌دهی DIC استفاده شده‌اند.

بیماری عروق کرونری

مقادیر بالای D-dimer با بیماری عروق کرونری در ارتباط است. این امر به ویژه برای افرادی که دارای سندروم حاد کرونر (ACS) هستند- شرایط اضطراری که در هنگام پارگی آترواسکلروتیک (atherosclerotic plaque ruptures) ایجاد می‌شود، منجر به تشکیل لخته خون حاد در یک سرخرگ کرونری می‌شود. 

بر این اساس، گزارش شده است که سطح D-dimer در افراد مبتلا به سکته قلبی و آنژین ناپایدار افزایش می‌یابد. به علاوه، در افرادی که تحت درمان ACS قرار می‌گیرند و به طور مدام سطح D-dimer آنها بالا می‌رود ممکن است احتمال حوادث مکرر قلبی بیشتر شود.

اگرچه این ارتباط بین سطح ACS و D-dimer مسئله چشمگیری است، اما قبل از تهیه دستورالعمل‌هایی برای کمک به پزشکان جهت استفاده از این تست برای مدیریت افراد مبتلا به بیماری عروق کرونری، نیاز به انجام مطالعات بیشتر وجود دارد.

ترومبوز سیاهرگ عمقی

آزمایش D-dimer تقریبا در هر فرد مبتلا به ترومبوز سیاهرگ، بالاست. به همین دلیل، یک آزمایش D-dimer با سطح پایین می‌تواند در رد ترومبوز سیاهرگ عمقی مفید باشد به‌ویژه در افرادی که علائم بالینی آنها در داشتن ترومبوز سیاهرگی بسیار قانع‌کننده به نظر نمی‌رسد.

از طرف دیگر، آزمایش D-dimer بالا در تشخیص ترومبوز قطعی نیست، چرا که بسیاری از بیماری‌های دیگر می‌توانند باعث افزایش سطح D-dimer شوند.

اکثر افرادی که اخیرا مبتلا به آمبولی ریوی شده‌اند، سطح D-dimer بالایی خواهند داشت. با این حال، از آنجا که بسیاری از شرایط دیگر نیز باعث افزایش سطح D-dimer می‌شوند، از این آزمایش به تنهایی نمی‌توان برای تشخیص آمبولی ریوی استفاده کرد.

امروزه، از تست D-dimer برای تعیین نیاز به آزمایش بیشتر همراه با برآورد رسمی خطر ابتلا به آمبولی ریه در فرد استفاده می‌شود. پزشکن معمولا از سیستم آمبولی قانون معیار (PERC) به عنوان روشی برای تخمین خطر آمبولی ریوی استفاده می‌کنند.

در افرادی که کمتر در معرض خطر آمبولی ریوی هستند، اگر آزمایش D-dimer بالا نرود، آمبولی ریه اساساً قابل رد است و نیازی به آزمایش بیشتر نیست.

اگر خطر ابتلا به آمبولی ریه در حد متوسط باشد، یک آزمایش D-dimer سطح کم نشان می‌دهد که احتمال وجود آمبولی ریه کم است و بیشتر پزشکان آزمایش اضافی انجام نمی‌دهند.

بنابراین در این دو گروه از افرادی که از نظر داشتن احتمالی آمبولی ریه ارزیابی می‌شوند، آزمایش D-dimer «طبیعی» می‌تواند بسیار مفید باشد.

با این حال، اگر ارزیابی شود که خطر آمبولی ریه زیاد است، آزمایش D-dimer مفید نیست و نیازی به انجام آن نیست. در چنین شخصی، چه تست طبیعی باشد چه بالا، برای تشخیص قطعی آزمایش بیشتری لازم است.

چرا سطح D-dimer بالاست؟

هنگام تفسیر آزمایش D-dimer سطح بالا، پزشک باید این واقعیت را در نظر بگیرد که وضعیت لخته شدن خون فعال را می‌توان با بسیاری از شرایط جدا از آمبولی ریوی یا ترومبوز سیاهرگ عمقی، از جمله شرایط زندگی روزمره و همچنین بیماری‌های دیگر توضیح داد.

مواردی که با سطوح بالای D-dimer مرتبط هستند عبارت‌اند از:

سن بالای ۶۰ سال

مصرف دخانیات

نژاد: افراد سیاه‌پوست به احتمال بیشتری سطح D-dimer بالایی دارند

بی‌تحرکی

بارداری

اعمال جراحی اخیر

فیبریلاسیون دهلیزی

سندروم کرونر حاد

ضربه

خونریزی دستگاه گوارشی فوقانی (GI hemorrhage)

شوک

غده بدخیم

عفونت

کم‌خونی داسی شکل

مسمومیت حاملگی بدون تشنج

بیماری حاد کبدی

انعقاد درون رگی منتشر

این لیست طولانی از بیماری‌های مرتبط با افزایش سطح D-dimer، اغلب اطمینان از این که چه چیزی باعث بالا رفتن سطح آن در خون می‌شود را دشوار می‌کند.

بسیاری از افرادی که مشکوک به آمبولی ریوی یا ترومبوز ساهرگی هستند، یک یا چند مورد از این لیست را دارند؛ در این صورت سطح D-dimer بالا ارزش تشخیصی محدودی دارد.

التهاب داری شاید جایی از بدنت عفونتی چیزی مخصوصا تو ریه

خب بیشتر توضیح میدی ک چیه؟؟؟

چی هست