مامانا نمیدونم چرا اینجور شدم، همش استرس اینکه تو خواب شیر برگرده تو گلوش خفه شه، یا اتفاقای بد همش میاد تو ذهنم، با خودم میگم فک نکن به این چرتو پرتا، بعد باز یکی که میاد بغلش کنه میترسم گردنش یا ستون فقراتش یه چیزیش شه حتی باباش، به خدا هر وقت میاد خونه میخواد بغلش کنه با استرس میدم بغلش بعدم که تا میبینم میخواد جابجاش کنه از ترس اینکه نتونه گردنشو بگیری بچرو ازش میگیرم یا سره شوهرم یا مامانم داد میزنم
اصن حالم یه جوریه تا یکی بهم یه چیزی میگه یا میخواد تذکر بده عصبانی میشم میخوام گریه کنم
کسی مث من بوده؟؟ چیکار کنم واقعا حسه بدی دارم، حس میکنم همه ازم ناراحتن

عزیزم سر بچه اول ادم اینطوریه من نه میذاشتم کسی بوسش کنه نه کسی بغلش کنه ولی الان به امید خدا دومی بیاد میخوام اینجوری نباشم و با اینکه اوایل تیر میاد دنیا میخوام با یدونه پارچه قنداقش کنم که اگه بچه کوچیکم خواست راحتتر بدم دستش بغلش بگیره .توکل به خدا بسپارش به خدا مراقبش باش ولی حساس نباش.الان قنداقش کن خونه رو خنک نگه دار

من رفتم پیش روانشناس گفت تا دوماهگی حمایت شوهر واسه زن لازمه تا دوماه. باید از زنش حمایت کنه تا دوره اش بگذره

منم اینجوربودم تاچهل رو شبابیداربودشباهواسم بودالانم که بزرگترشده آروغ میزنه مطمئنم برنمیگرده فکرالکی نکن گلم

عزیزم چندبار خودتو بزن بیخیالی خیالت راحت میشه ک بقیه بگیرن چیزی نمیشه کم کم خوب میشی.اثرات فکرای منفی زیادیه ک میکنی توی روحیت تاثیر گذاشته فقط بیخیال باش و ب چیزای مثبت فکر کن اهنگ شاد بزار توی خونه عصرها گاهی عود روشن کن

منم اینجوری بودم افسردگی بعد زایمان هس خوب میشی سعی کن حساس نباشی چیزی نمیشه همه مواظبن

منم هنینطوری ام از بس فکرو خیال میکنم اخرش عصبی میشم میگم اینا همه افکار منفی خدته شبا با استرس ی ساعت میخابم