🟢 منفعت گریه اطفال در کلام امام صادق علیه السلام خطاب به شاگرد خود مفضل بن عمرو)

🟡 اى مفضّل،  منفعت گريه اطفال را بشناس و بدان كه در دماغ اطفال رطوبتى هست كه اگر بماند علتها و دردهاى عظيم در ايشان احداث مى نمايد مانند كورى و امثال آن، پس گريه اين رطوبت را از سر ايشان فرود مى آورد و باعث صحّت بدن و سلامتى ابصار ايشان مى گردد، پس چنانچه طفل به گريه منتفع مى گردد و بر پدر و مادر منفعت آن پنهان است و ايشان سعى مى كنند كه او را ساكت گردانند و به هر حيله مى خواهند او را خاموش كنند كه از گريه باز ايستد به سبب آن كه نمى دانند كه گريه براى او اصلح است و عاقبتش نيكوتر است. هم چنين جايز است كه در بسيارى از چيزها منفعت ها باشد كه ملحدان كه مذمت تدبير خالق مى كنند ندانند و اگر بدانند و بفهمند اين معنى را حكم نخواهند كرد بر چيزى از چيزهاى عالم كه در آن منفعتى نيست به سبب آن كه حكمت آن را ندانند زيرا كه بسيارى از آنها را كه منكران نمى دانند عارفان مى دانند و بسى از آنها كه علم مخلوق از آن قاصر است و علم حق تعالى به آن احاطه كرده است.

📗توحيد مفضل-ترجمه علامه مجلسى، ص: 66
💐💐💐💐💐💐

۲ پاسخ

سلام عزیزم
من قبلا خونده بودم این موضوع و نکته رو اما یه سوال توی ذهنم هست که میدونم قطعا ذهن من نقص داره و نعوذ بالله نقد یا ایراد گرفتن از ائمه ع نیست،فقط سواله.
میگم بنظرتون بچه هایی که زیاد گریه نمیکنن و خداروشکر ماشاءالله بچه های آرومی هستن یا اونا که پدرو مادر(البته که در اصل کمک خداست) جوری مدیریت میکنن بچه گریه کنی نباشه و نشه اونا این صحبت امام صادق ع درشون چجوریه؟یعنی با همون گریه کم این رطوبت مغزشون برطرف میشه؟یا نه میمونه

قربون کلام ائمه برم....😍

سوال های مرتبط

مامان پرنسس مامان پرنسس ۱۱ ماهگی
4_نحوه رفتار با بچه های لوس چگونه است؟ 

با کودک لوس چکونه رفتار کنیم؟

یک کودک لوس باید یاد بگیرد که بزرگسالان جدی هستند. آنها باید بدانند که « به هیچ وجه» به معنای «نه» است. اگر مرزها از ابتدا مستقیما و واضح تعیین شده باشند، حتی خشم به طور معمول اتفاق نخواهد افتاد به همین دلیل است که شما باید قوانین خود را در اسرع وقت اعلام کنید.
یک کودک به صورت مادرزاد لوس نیست؛ او در این وضعیت قرار گرفته است. یک کودک لوس به دنیا نمی آید، این که بچه ی لوسی است، همه بر پایه استدلال والدین است، اگر آنها اجازه می دهد فرزندشان به میزان خاصی از خودخواهی برسد، فرزندان در نهایت دچارمشکل می شوند و رفتار آنها به طور فزاینده ای بدتر می شود. دیر یا زود این کودکان در نهایت به والدین خود توهین می کنند، آنها را کنترل می کنند و قدرت خود را بر آنها تحمیل می کنند که نباید این خصوصیات را داشته باشند. مهمتر از همه، آنها در نهایت نمی دانند چگونه ارزش خود را حفظ کنند، همیشه بیشتر مایلند محبت ببیند و هرگز یاد نمی گیرند که چگونه واقعا قدردانی کنند.
یک کودک لوس می تواند یک انسان بسیار ناخوشایند به عنوان یک فرد بزرگسال باشد که برای دیگران و مهمتر از همه برای خودش اذیت کننده است. کودکان به مرزبندی نیاز دارند و والدین باید مثل والدین خوب رفتار کنند، هرگز نباید به فرزندان خود بی احترامی یا توهین کنند. به یاد داشته باشید، هر کاری که شما انجام می دهید برای جلوگیری از آسیب دیدن فرزندان، به آنها کمک می کند که افراد بهتری در آینده باشند که می دانند چگونه روابط سالم را برقرار و حفظ کنند. 
مامان حامی مامان حامی ۱۱ ماهگی
کنترل عصبانیت

هنگامی که والدین به طور کار آمد هیجان های خود را مهار می کنند، فرزندان شان هم یاد می گیرند تا به همین شیوه عمل کنند. روشی که والدین برای مدیریت خود در شرایط انفجاری (عصبانیت بیش از حد) به کار می برند، الگویی برای فرزندشان می شود تا به هنگام خشم یا اندوه از آن الگو تبعیت کنند.
بنابراین کنترل خشم و عصبانیت چیزی است که همه والدین به آن نیازمندند. خود مهار گری روشی برای کمک به والدین است تا از وارد کردن صدمه به فرزندشان اجتناب کنند. با کسب این مهارت، والدین خواهند توانست تا با فرزندشان به شیوه هایی موثر حتی در لحظات تنش زا، تعامل کنند.

مثلا وقتی کودک ما شاهد است که به نظر خیلی عصبانی می آییم، خشم خود را فرو بخوریم و سکوت کنیم و چند دقیقه ای از او بخواهیم محیط را ترک کند تا کنترل خود را دوباره به دست آوریم، او نیز از این شیوه استفاده خواهد کرد. در واقع رفتارهای خشن فرزندانمان بازتابی از رفتار والدین است.

خشم، هیجان پایه ای است که هر کسی آن را می فهمد. می توان به افراد آموزش داد که چگونه خشم خود را بدون آسیب زدن به خود یا دیگران مهار کنند. آنچه حائز اهمیت است قبول مسئولیت اعمال خود و پذیرش احساسات به عنوان بخشی از ماهیت بشری است.
مامان حامی مامان حامی ۱۱ ماهگی
زمانی که فرزندانمان کوچک اند، نسبت به رفتار های اشتباه آنها صبرمان بیشتر است و در کنار خنده هایش، اشک هایش را هم تاب می آوریم،
در کنار تمیزی و عطر و بویش، کثیفی و بوی تعفن کهنه یا پوشکش را تحمل می کنیم و در کنار سلامت و شادابی اش، بر بیماری و ناخوشی او صبر می نماییم و...

اما وقتی بزرگ تر می شود، به جای اینکه صبرمان بیشتر شود برعکس اندک میشود و دیگر آن ها را بر نمی تابیم.
وقتی مرتکب اشتباه می شوند با تندی به آن ها می تازیم و سرزنش و توبیخشان می کنیم، در حالی که وقتی کوچک بودند و روی لباسمان خرابکاری می کردند در عین ناراحتی می خندیدیم و بعد از تمیز کردنش، لپش را محکم بوسیده و نوازشش می کردیم.

چرا با بزرگ شدن آن ها صبر ما کمتر می شود؟ علت آن است که وقتی کوچک اند تقریبا همه ی اشتباهات آن ها را غیر عمد و سهوی می دانیم و مقصر قلمدادشان نمی کنیم، ولی از سنی که زبان باز می کنند کم کم بیشتر اشتباهاتشان را عمدی و اختیاری می دانیم و زمانی که به نوجوانی می رسند، تمام رفتار هایشان را برنامه ریزی شده و عمدی تلقی میکنیم و بر آن ها برچسب توطئه گر و حیله گر می زنیم.
خطای ما در این است که رشد عقل را در فرزندانمان دلیل بر این می دانیم که آن ها نباید خطایی مرتکب شوند و مانند فرشته ها پاک و بی عیب باشند

#چگونه‌به‌فرزندان‌خود‌آموزش‌ندهیم؟
مامان پرنسس مامان پرنسس ۱۱ ماهگی