چندروز پیش با یه روانشناس صحبت میکردم درباره شیطونی های پسرم. اصلا این قضیه خیلی ذهنم رو مشغول کرده، اینکه آیا واقعا من مقصرم؟ من اونطور که باید باهاش بازی نکردم؟! یا چی! خودمم میدونم من مقصر نیستم ولی مشاور بهم گفت روزی نیمساعت باهاش بازی های هیجانی بکن! مثل توپ بازی و قایم باشک و ...
ولی باور کنید این بازی ها واسه پسر من هیجان نداره. هیجانش اینه که در یخچال و کابینتها رو محکم ببنده، دایم ماشین لباسشویی رو روشن کرده. من میبرمش پارک سرسره بازی و بعدش دوست داره دنبال بچه های دیگه بدوه.
جدیدا غذاشو که میارم بهش بدم دست میندازه و چنگ میندازه توی برنج و مشت میکنه توی دستش!
اینقد دوست دارم یه روز یه مشاوری چیزی رو بیارم خونه‌مون از نزدیک وضع رو ببینه. به من میگه هیجان نداری، باید با هیجان بگی حرفاتون یا باهاش بازی کنی. من قبول ندارم نمیگم این روشهایی که میگن بی تاثیره ولی اگه بچه، بچه‌ی شیطون یا باهوشی باشه تغییر خاصی نمیکنه.
اینم بهم گفت که همه کارایی که میکنه از هوش زیادشه.

امروز چقد دارم تاپیک میزنم 🙄

عزیزم دختر منم شیطونه
اگر همون روانشناس بیاد خونه ما و بچه های ما یکی از این کارها رو باهاش بکنه ، دیوونه میشه میره مستقیم امین اباد.
تازه بچه ی من که دختره. اونایی که پسر دارن خییییلی بیشتر شیطنت دارن. پسر خواهرم ۳سال و نیمشه. خیییلی خواهرمو اذیت میکنه. یکدقیقه نمیذاره بشینه.

این رفتارها طبیعی است و باید اینکار هارو کنه تا دنیای اطراف خودش رو بشناسه شما نباید انتظار رفتار کامل رو از یه بچه داشته باشید فقط با هوای پرتی و داد و فریاد و کتک نزدن

فقط باهاش مسی پلی کار کن

دختر منم چنگ میندازه به غذا
جدیدا همه وسیله ها پرت می‌کنه
می‌ریزه میپاشه
و بینهایت نق و گریه می‌کنه

دقیقا منم اینجوره

دخترمنم همش جیغ میزنه موقعی که میگم اینجوری نکن به اون دس نزن میترسم گلوش پاره بشه نمیدونم چیکارکنم

من خودم همسرم دخترم باهاش بازی میکنیم با خودم باشگاه هم میبرم ولی سرویسمون میکنه