از وقتی بچه هام غذا خور شدن همیشه ی خدا یه بسقاب غذا تو دستم و دنبالشون بودم.جدیدا حس میکنم دیگه کشش ندارم.هرکدومم که یه سازی میزنن.یکی یه ور میره یکی یه ور دیگ. منم ول کردم دیگه. هرچی باشه میدم دست خودشون.کم کم میذارم تو ظرف کوچیک میدم دستشون تا خودشون بخورن.الان خیلی کمتر میخورن عذاب وجدان دارم

اندازه توانشون میخورن ی دو ساعت دیگه خوراکی بهشون بده ولی خوشبحالته تنها نیست

افرین بهترین کارو میکنی
خدا کمکت باشه واقعا دوقلو سخته

عوضش عادت میکنن بزرگتر که شدن مستقل بخورن بهترین کارو میکنی

الان کاره درست رو میکنی عذاب وجدان هم نداشته باش هم غذا به اونا میچسبه هم مستقل شدن رو یاد میگیرن باور کن الان هم اونا خوشحال ترن هم اعصاب تو راحتر میشه😘

عزیزم دختره منم هیچی نمی‌خورد بردم دکتر دکتر میگه اصلا دنبال بچه ندو بد عادت میشه بذار خودش بیاد بخوره منم همینکار کردم

عذاب وجدان نداشته باش الان داذی کار درستی میکنی پسر منم دقیقا مثل بچه های شماست چند روزه تصمیم گرفتم که دیگه دنبالش بهش غذا ندم میزارم جذوش هر چی خورد لابد همون اندازه شکمشه
کارمون تا الان اشتباه بوده که دنبالشون راه میفتادیم

این سن طبیعیه،منم همش دنبالشون بودم،وهستم چاره ای نیست
یکم که میزاری توظرفشون تامشغول بازی باغذامیشن این حین خودت غذاهای برنجی رابادست بده دهنشون،شایدقاشق میبینن خوششون نمیاد
من الانم گاهی حوصلم بکشه بادستم غذاهای برنجی رومیدم دهنشون

من که یدونه دارم سرویس شدم روزیم که کم غذا بخوره تا صبح از عذاب وجدان خوابم نمیبره🥲