🔻اهمیت به آغوش کشیدن فرزندان 🔻
♂️♀️
🔻 از شش سالگی تا دوران بلوغ🔻

💟 زمانی می رسد که کودک شما می خواهد یک پیام جدید به دنیا بدهد: "من دیگر بزرگ شده ام."

💟 اگر قبل از این دوره، کودک بی هیچ پیش شرطی نوازش شما را می پذیرفت، الان برای پذیرش آن، یک شرط مهم دارد: مرا طوری نوازش نکن که احساس "نی نی بودن" بکنم.

💟 هر چه سن کودک بالاتر می رود، این شرط پر رنگ تر می شود. بنابراین باید با ظرافت بیشتری فرزندمان را نوازش بدنی کنیم.

💟 یکی از نکات ظریفی که باید بدانیم این است که هر چه سن فرزندان مان بالاتر می رود دوست ندارند در حضور دیگران به خصوص بستگان و دوستان شان، مانند کودک رفتار شود

.💟 بنابراین اگر تا پیش از این، دست مان را روی گردنش می انداختیم و قاشق غذا را دهانش می گذاشتیم، اکنون او چنین حرکتی را نشانه این می داند که ما بزرگ شدنش را به رسمیت نمی شناسیم.

💟 جالب این جاست که همین فرزند هنگامی که با او تنها هستیم، با مهری کودکانه به آغوش مان پناه می آورد ولی دوست ندارد این صحنه "والد فرزندی" را کس دیگری ببیند.

💟 بنابراین، یکی از زمان های نوازش فیزیکی فرزندمان زمانی است که با او تنهاییم و او نگران قضاوت دیگران نیست.

💟 فرزند نوجوان مان را موقع بدرقه کردن به مدرسه ببوسیم و هنگام برگشتن در آغوش بکشیم یا گاهی به او بگوییم "بزن قدش"

💟 یا بعضی وقت ها عصر که به خانه برگشتیم به او بگوییم که خیلی دلمان برایش تنگ شده بود و او را به آغوش بکش

تصویر
۱ پاسخ

واقعا همینطوره دختر من کلاس اوله موقعی که با همکلاسیاشه اگه از کنارش رد بشم دوست نداره باهاش حرف بزنم کلا صورتشو طرف دیگه ای میکنه

سوال های مرتبط

مامان مریم🩷مارال مامان مریم🩷مارال ۳ سالگی
مامانا ببخشید من متوجه نشدم این متن چی میگه میشه برام توضیح بدید؟

‍ بعضی از شیرخواران و کودکان از ابتدا بنظر میرسد به هرگونه مزاحمت یا ناکامی با اضطراب زیاد پاسخ میدهند، اما برخی دیگر فشار و مشکلات را آسانتر تحمل میکنند. این واکنشها متنوعند زیرا کودکان رویدادها را به نحوی متفاوت تجربه میکنند.صبر کردن میتواند ناکامی غیر قابل تحمل و عصبانی کننده ای را برای یک کودک ایجاد کند، در حالی که یک کودک آرامتر ممکنست همان شرایط را بدون دشواری تحمل کند.
این تنوع در تجربه، تصاویری که کودکان از والدین خود درون خود شکل میدهند را نیز تحت الشعاع قرار میدهد. تصویر درونی والدین نه تنها به واسطه رفتار واقعی آنها، بلکه توسط واکنشهای عاطفی خودِ کودک نیز رنگ و لعاب میگیرد. کودکی با روحیه عصبانی ممکنست مادری که او را وادار به صبر کردن میکند، ظالم و سرد تجربه کند، در حالی که بچه ای که بیشتر صبور است همین رفتار را میپذیرد تا زمانی که از روی زمین برداشته و در آغوش گرفته شود