مامانا یه سوال! من پسرم یکماهه وقتی میریم خونه کسی بعضی وقتها جلو در گریه و جیغ قش میکنه رو زمین خودشو میزنه که من نمیام تو. منم که از درون حرص میخورم جلو مردمم نمیتونم چیزی بگم. حتی رستوران. کلیت پسر من یه بچه ی گریه رو و جیغ و جو ۸۰ درصد در روز همینه من قبلا حرص میخوردم اما پذیرفتم که این کلا بیقراره. منم باید گریه و جیغ و بهونه گیری هاشو تحمل کنم. هر روز باهاش بازی میکنم خونه بازی ی روز درمیون میره بیرون میره با ماشین با باباش. ولی در کل همینه. علاوه بر گریه و جیغ و بدقلقی هاش غذا هم خوب نمیخوره صبونه که بزور یه وعده غذایی در طول روز. شبا که میگه منو تا خوده صبح بذار رو پات چند شب بلند میشه شبی ۶ و ۷ بار که منو پاشو تکون بده من محلش نمیدم میگیره میخوابه. روانشناس میگه دوس نداره نبرش چند ماه  ولی خودمو یکی از دوستام گفت ببرش بیرون بذار عادت کنه بپذیره دیدن قشرهای مختلف از الان به حرفش گوش کنی هیچی دیگه. یه دفعه پشت در بودم شنیدم برادرشوهرم داره میگه دیوث انگار تا حالا ادم ندیده به خنده. خواهرشوهرم بهش نگاه کرد جیغ داد که چرا داری به من نگاه میکنی نشسته بود بغل مادرشوهرم یهو بلند شد جیغ جیغ اون بدبختم پسرم کسی کاری با تو نداره. حرف کسی باهاش میزنه نگاه بهش میکنن جیغ میزنه خودشو میزنه به قرشمال بازی. جایی میبرمش استرس کاراشو دارم. کمبود اهن هم نداره ازمایش داده قبلا. توروخدا بگید چیکار کنم
۲سال و نیمشه دو سه هفته ی بار خونه مادربزرگشه هفته ۲ و ۳ بار خونه بازی در حد نیم ساعت گاهی یه ساعت. گفتارشم کلمات زیادی رو بلده بگه اما یادش میره استفاده کنه هی با جیغ میگه من میگم بگو فلان جیغ قطع میشه اون کلمه رو میگه. دو طرف اولین نوه س خواهر و برادرم نداره

یه لحظه حس کردم خوب این متن نوشتم بااین حساب که پسره شما یه ماه پسره من دوسال و نیمه هرجا بریم گریه بقدری حالم بده و خسته ام که حد نداره کلا درحال گریه ست چه کسی بیاد خونمون چه جایی بریم هنوز حرفم نمیزنه بفهمم چشه منم آزمایش اینا داد اوکی بود نمیدونم کجا ببرمش میترسمم ببرم یه عیبی روش بذارن

هی خواهر الان قریب به ۲ماهه خونه نشین شدم دخترم تا درکوچه نمیره تازگیا اینطورشده اصلا ازخونه مامانم به زور میاوردم خونه جایی میرفتم بابچه هابازی میکرد اما الان فقط توخونه با ابجیش بازی میکنه لیرون نمیره کسی بیاد اینقدر جیع میکشه که نگو کلا دورچشاش ورم میکنه کسی بیاد یا چایی بره ازداخل داغونم بچه های دیگه رومیبینم قاطی میکنم چرا این ااینحوریه

عزیزم به نظرم ما یه روانشناس کودک دیگه هم مشورت کن و اگر نظر اونم مثل روانشناس قبلیه همن رو انجام بده
البته اگر پیش روانکاو خوب بری معمولا یه سری راهکار و تمرین می دن می گن چند جلسه بری
خلاصه حرف متخصص رو گوش کتی بهتر از دوست و خواهر و اشناس
من تو قضیه از شیر گرفتن دخترم دچار مشکل شده بودم تو مهمونی تو ماشین هر کس رو می دید شیر میخواست و جیغ می زد
بقیه می گفتن موقع از شیرگرفتن باید ببری وسط بچه های دیگه دورش شلوغ باشه
اما روانکاو به من گفت مدل بچه ات طوریه استرس میگیره ده روز هیچ جا نرو هیچ جا نبرش
و واقعا آب رو آتیش بود
بعدش هم هیچ مشکلی دیگه نداشت
روانکاو شرایط رو میسنجه راهنمایی می منه

وای بهانه گیری بچها ادمو روانی می‌کنه

من پسرم تا ۱۸ماهگی همین بود ولی ریشه اش تو مطب دکتر رفتن بود یعنی هر محیطی میرفتیم فکر می‌کرد مطب دکتره من نگران یکسال اصلا خونه مادرشوهرم و هیچ جای دیگه نگرفتم فقط بخاطر گریه هاش لجبازیهاش عملا خونه نشین بودم اما از ۱۸ماهگی تصمیم گرفتم دیگه کوتاه نیام مدام بیرون رفتیم مدام رفتم خونه مادر همسرم عید امسال همش مهمونی رفتم اولش خودشو پاره میکرد بعد یواش یواش آروم میشد و الان خداروشکر گوش شیطون کر خیلی بهتر مگر بره مطب دکتر که باز قاطی میکنه