نمیدونم چرا مادری کردن من انقد با استرس همراهه
همش میگم نکنه کم بذارم
نکنه فلان کارو یاد نگیره
نکنه طوریش بشه
یعنی زهر مار خودم کردم زندگی رو
هرچی تاپیک های مامانا رو میبینم میفهمم حرکتاش طبیعیه مثل بقیه ی هم سن هاشه ولی بازم یه حس بیخودی از داخل مضطربم میکنه

ب خدا حساسیتتون کم کنید نمیگم مادری نکنید اما نه دیگه تا این حد ب خدا خونه سالمندان پر هست از مادرایی ک هیچی کم نزاشتم حتی تلاش کردن دکتر مهندس تحویل جامعه دادن اما جاشون این جاست در عوض سعی کنید ادب احترام دلسوزی راستی بهش یاد بدید

اتفاقا هیچ کاری نمیخواد براش بکنی فقط خودتو قوی کن و اعتماد ب نفستو ببر بالا بچه هم فقط همینو تو زندگی لازم داره بقیش درست میشه

منم‌مثل شما هستم🥺🥺

طبیعیه همه اینجوریم ولی اگه زیاد به این حسا بها بدی حالت وسواس گونه می‌گیره پس با خودت بگو من تمام توانمو برای بچه م میذارم و مادر خوبی هستم