واقعا خستم..هم جسمی هم روحی...بچمو خیلی دوس دارم ولی همش میگم چقد قبلا راحت بودم..چقد مال خودم بودم..وقتم کامل برای خودم بود..الان دنبال خودمم..میگم قبلا کی بودم و چیکار میکردم؟اگه بچه دوساعت بخوابه استراحتم میره صرف تمیزی یا شام و ناهار..ینی بازم مال خودم نیستم..تاکی قراره اینجوری باشه؟ینی تحت هیج شرایطی نمیخوام دوباره بچه دار بشم..اینبار هرکی بگه میزنم محکم تو دهنش

دقیقا منم بعضی وقتا به قبل بچه دار شدن فک میکنم میگم واقعا چقد اختیار به خود بودم ولی خب گذراست بالاخره کنار این سختی ها یه شیرینی هاییم داره هممون همینطوریم باید با صبر و حوصله پشت سر بزاریم این مراحل و چه میشه کرد

دیگه راحتی تو کار نیست
مادیگه هیچوقت واسه خودمون نیستیم
چندسال دیگه که از آب و گل دربیان میره مدرسه و مکافات اصلی شروع میشه
ما دیگه هیییییچوقت اون من قبلی نمیشیم

چقد حرف دلمو زدی خدا سلامتی بده ب بچه هامو ناشکری نمیکنم ولی واقعا استراحت نداریم تا میدم ب یکی ی ساعت نگه داره فکرم درگیر میشه عداب وجدان دارم اصلا نمیتونم ب یکی بدم هم شلوغه هم بد غذا

به نظرم مادرای شاغل بازیکم بهترن
یه ساعاتی از جو خونه و بچه دورن و ریکاوری میشن
ولی خانه دارا همش بچه و کارای خونه جلوی چشمشونه واین وااااقعا کلافه میکنه آدمو

چقدر حرف منو زدی

بعد سه چهار سال راحت میشی