.
بچه‌ها توی سال‌های اول زندگی نمی‌تونن احساساتشون رو پردازش کنن.

واکنش‌هاشون شدید و خامه:
گریه‌ی زیاد، قهر، جیغ، پرتاب کردن، لگد زدن…
اینا نشونه‌ی ناتوانی در بیان احساساته، نه بی‌ادبی یا لوس بودن.

در این موقعیت‌ها، کار والد این نیست که همه چیز رو مدیریت کنه یا بلافاصله کودک رو متوقف کنه.

بلکه مهم‌ترین نقش اینه که بتونه احساسات شدید کودک رو بدون قضاوت و بدون واکنش افراطی “تحمل” کنه.

این یعنی:
• خشم کودک رو شخصی نکنید.
• به جای واکنش سریع، چند لحظه مکث کنید.
• نه سکوت کامل و بی‌تفاوتی، نه عصبانیت و مقابله.
• فقط “حضور آرام” داشته باشید؛ یعنی بتونید کنارش بمونید تا هیجانش فروکش کنه.

.

کودک توی همین لحظات یاد می‌گیره که
“خشم داشتن مشکلی نداره”،
اما “راه بروز خشم مهمه.”

و این یادگیری، فقط از طریق ارتباط با والدیه که خودش بتونه خشم، تنش و بی‌قراری رو مدیریت کنه💪.

البته خیلی سخته و شما بعد از هربار بحران ممکنه خسته بشید یا احساس فرسودگی کنید اما از پسش برمیاین😉


#فرزندپروری_کودک
#والدگری
#عشق#خواب_راحت
i

عالی بود 😋

عالی ممنون

ممنون عالی👏

.
وقتی بچه‌تون قشقرق راه می‌ندازه، چه حسی پیدا می‌کنید؟

عصبانیت❓ خستگی❓ احساس بی‌کفایتی❓

واقعیت اینه که خیلی از والدین در اون لحظه فقط دنبال یه راه‌ان برای ساکت کردن کودک.
ولی سکوت، همیشه نشونه‌ی رشد نیست.
گاهی فقط نشونه‌ی سرکوب شدنه.

از نگاه روان‌کاوی، اون چیزی که کودک
رو کمک می‌کنه رشد کنه،
این نیست که “همیشه آروم باشه” یا “همیشه حرف‌شنوی داشته باشه”، ❌

✅بلکه اینه که بتونه خودش و احساساتش رو تجربه کنه، و در عین حال، در حضور یه والد باثبات و امن بمونه.