دلنوشته:مامانای گل من از صبح که بیدار میشم تاااا موقعی که شب بخوابم حتی یه ثانیه هم نمیتونم برای خودم وقت بذارم،دائم یا در حال بازی با بچه هام یا شیر درست میکنم یا مای بیبی عوض میکنم و ...
ولی بچه هام بغل من نمیان ،موقعی که تنها باشیم همش بغلمن ولی باباشون که میاد دیگه اصلا بغل من نمیان روشونو برمیگردونن ازم،حتی از بغل مامان بابام و ... هم بغل من نمیان با اینکه خنده داره ولی دلم میشکنه،

به ما مادرها به چشم برطرف کننده ی نیازهاشون نگاه میکنن ولی به باباشون و بقیه به چشم سرگرمی برای بازی نگاه میکنن همه ی بچه ها هم همینطورن بی خیال باش🤣

پسرمنم همینه

پس همدردیم
باور می‌کنی من یه روز گریه کردم از این کار دنیز که بغل من نمیومد

به قول خودت خنده داره این حست تو مادرشون مطمئن باش بیشتر از پدرش ن اطرافیان عاشق تواند به حدی که تو بغل تو دردشون آروم میشه این حست هم احتمالا از خستگیه تنهایی برو بیرون حموم آرایشگاه خرید تو خونه آرایش کن لباس گل گلی بپوش باهاشون برقص و بدون اونا بزرگ میشن دیگه بچه نمیمونند که تو از بچگیمون لذت ببری

دقیقا مث من 🥲