پسرم رفته روستا با پدربزرگش شیر بگیره...
و خونه،بی صدا و آرام، مثل یه قاب خالی مونده.
نه صدای خنده اش هست، نه اون دویدن های بی وقفه اش توی اتاق ها.
همه چی آرومه،ولی این آرامش، یه جور دلتنگیه که ته دل آدم می پیچه.
انگار هوا هم سبک تر نفس می کشه، چون یه نفس شیرین از خونه رفته بیرون.
من موندم و سکوت، و یه دل که بی تاب برگشتنشه.

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط