سلام مامانا
این مطلب رو‌از کانال دکتر خدیجه ظریفی متخصص اطفال برای والدینی که نگران تکامل دلبندانشون هستن میفرستم:
🛑 چک‌لیست علائم خطر در تکامل کودکان زیر ۲ سال

👶 مادران عزیز سلام☺️
تکامل کودکان یک مسیر طبیعی دارد. اگر هر کدام از علائم زیر را در کودک‌تان دیدید، باید جدی بگیرید و بر‌ای بررسی تخصصی اقدام کنید:
🔹 ۰ تا ۶ ماه
تا ۳ ماهگی:
▫️ هیچ لبخند اجتماعی به شما نمی‌زند.
▫️ به صدا و چهره شما واکنش نشان نمی‌دهد.
تا ۴ ماهگی:
▫️ سر خود را کنترل نمی‌کند.
▫️ دست‌ها را به سمت اسباب‌بازی دراز نمی‌کند.

🔹 ۶ تا ۱۲ ماه
تا ۶ ماهگی:
▫️ هنوز نمی‌تواند بدون کمک، سرش را نگه دارد.
▫️هنوز غلت نمی‌زند.
تا ۹ ماهگی:
▫️ بدون کمک نمی‌نشیند.
▫️ به اسم خودش واکنش نشان نمی‌دهد.
تا ۱۲ ماهگی:
▫️ هنوز چهار دست و پا نمی‌رود یا نمی‌خزد.
▫️ هیچ کلمه‌ای مثل «ماما/بابا» به صورت معنادار نمی‌گوید.
▫️ به اشیای اطراف با اشاره یا نگاه پاسخ نمی‌دهد.
🔹 ۱۲ تا ۱۸ ماه
تا ۱۵ ماهگی:
▫️ هنوز قادر به ایستادن با تکیه یا بدون کمک نیست.
▫️ هیچ کلمه‌ی معناداری نمی‌گوید.
تا ۱۸ ماهگی:
▫️ هنوز راه نمی‌رود.
▫️ فقط صداهای نامفهوم و تکراری تولید می‌کند.
▫️ هیچ اشاره‌ای برای درخواست یا نشان دادن علاقه ندارد (مثلاً اشاره به اسباب‌بازی).

🔹 ۱۸ تا ۲۴ ماه
تا ۲۴ ماهگی:
▫️ هنوز نمی‌تواند به تنهایی راه برود.
▫️ کمتر از ۵۰ کلمه بلد است یا جمله‌ی دو کلمه‌ای نمی‌سازد.
▫️ بازی وانمودی (مثل غذا دادن به عروسک) انجام نمی‌دهد.
▫️ تماس چشمی و ارتباط اجتماعی ضعیف دارد.

✅ مادر عزیز، اگر هر کدام از این علائم را در کودک‌تان دیدید، به این معناست که ممکن است تأخیر یا اختلال تکاملی وجود داشته باشد و نیاز به بررسی تخصصی دارد.

۰ پاسخ

سوال های مرتبط

مامان امیرحسین مامان امیرحسین ۱۱ ماهگی
کودکان لجباز می‌توانند چالش‌برانگیز باشند، اما با صبر و استفاده از راهکارهای مناسب، می‌توان این رفتارها را مدیریت کرد و حتی به سمت رفتارهای مثبت هدایت نمود. لجبازی در کودکان معمولاً نشانه‌ای از تلاش برای استقلال، جلب توجه، یا ابراز نارضایتی است.

در اینجا چند راهکار عملی برای تربیت کودکان لجباز آورده شده است:

۱. علت لجبازی را درک کنید:

سن کودک: در سنین نوپایی (حدود ۲-۳ سالگی) و اوایل کودکی، لجبازی بخشی طبیعی از رشد برای اثبات استقلال است. نیازهای برآورده نشده: آیا کودک گرسنه، خسته، یا احساس بی‌توجهی می‌کند؟ گاهی لجبازی راهی برای بیان این نیازهاست. تلاش برای کنترل: کودک ممکن است احساس کند کنترل کمی بر زندگی خود دارد و لجبازی تنها راه او برای اعمال قدرت است. جلب توجه: حتی توجه منفی (مثل سرزنش) هم برای برخی کودکان بهتر از بی‌توجهی کامل است.

۲. انتخاب‌های محدود و معنادار ارائه دهید:

به جای گفتن “الان باید لباس بپوشی”، بگویید: “دوست داری کدام لباس را بپوشی؟ این پیراهن آبی یا این تی‌شرت راه راه؟” این کار به کودک احساس کنترل می‌دهد، در حالی که شما همچنان در چارچوب مورد نظرتان تصمیم‌گیری می‌کنید.

۳. از زبان بدن و لحن صدای مناسب استفاده کنید:

آرامش: سعی کنید آرامش خود را حفظ کنید. فریاد زدن یا عصبانیت، لجبازی کودک را تشدید می‌کند. تماس چشمی: وقتی با کودک صحبت می‌کنید، هم‌سطح او شوید و ارتباط چشمی برقرار کنید. لحن قاطع اما مهربان: لحنی که هم اقتدار شما را نشان دهد و هم صمیمیت را حفظ کند.
مامان امیرحسین مامان امیرحسین ۱۱ ماهگی
نکات کلی تربیتی برای کودک لجباز:

صبور باشید، بسیار صبور! این اولین و مهم‌ترین اصل است. گاهی اوقات لجبازی بخشی از فرآیند رشد کودک برای ابراز استقلال است. فریاد زدن یا دعوا کردن معمولاً وضعیت را بدتر می‌کند. نفس عمیق بکشید و به یاد داشته باشید که شما الگوی او هستید.

انتخاب‌های محدود ارائه دهید: به جای اینکه بگویید “الان باید مسواک بزنی”، می‌توانید بپرسید “دوست داری اول مسواک بزنی یا لباس خوابت را بپوشی؟” این کار به کودک احساس کنترل می‌دهد، در حالی که همچنان شما تعیین‌کننده هستید.

قوانین روشن و قاطعانه تعیین کنید: کودک باید بداند که چه انتظاراتی از او دارید و پیامدهای شکستن قوانین چه خواهد بود. اما این قوانین نباید آنقدر زیاد باشند که کودک احساس خفقان کند.

نادیده گرفتن در مواقع مناسب: گاهی اوقات، لجبازی صرفاً برای جلب توجه است. اگر لجبازی او خطرناک یا آزاردهنده نیست، ممکن است نادیده گرفتن آن بهترین راه باشد. وقتی کودک به رفتار مطلوب بازگشت، به او توجه مثبت نشان دهید.

به احساساتش اعتبار دهید، اما نه به رفتارش: می‌توانید بگویید “می‌فهمم که دوست نداری لباس‌هایت را بپوشی، اما الان وقت رفتن به مهدکودک است و باید این لباس را بپوشی.” این نشان می‌دهد که شما او را درک می‌کنید، اما همچنان بر خواسته خود پافشاری می‌کنید.

از تشویق و پاداش استفاده کنید: وقتی کودک همکاری می‌کند یا رفتار خوبی از خود نشان می‌دهد، او را تشویق کنید. این تشویق می‌تواند کلامی باشد (“آفرین که اینقدر خوب کمک کردی!”) یا یک پاداش کوچک (نه لزوماً مادی).

خودتان را جای او بگذارید: سعی کنید دلیل لجبازی او را بفهمید. آیا گرسنه است؟ خسته است؟ احساس ناامنی می‌کند؟ آیا خواسته شما برایش منطقی نیست؟
ادامه در کامنت