#تجربه زایمان ۳
من کلا تو ابراز درد آدم آرومی هستم و هیچوقت آه و ناله نمیکنم اما واقعا دیگ داشتم میمردم از تحمل دردم همین بس که من تو سن ۱۲ سالگی دستم شکسته بود اما یک شبانه روز حتی به کسی نگفتم بعدش از ورم دستم فهمیدن
ساعت ۵ صبح همسرم رو بیدار کردم و رفتیم سمت زایشگاه
اونجا باز معاینه کردن و من هنوز هموووون دوسانت بودم !!!!
اما انقباض و دردم انقد شدید بودم که نمیتونستن بیخیالم بشن بسیار کادر مهربون و مسئولی داشتن
منو بستری کردن بیمارستان خصوصی بود و یه اتاق یک نفره بهم دادن
این وسط یه چیز جالب بگم تنها باردار زایمان طبیعی که تو بیمارستان بود من بودم یعنی تمام مادرای اونجا برای سزارین اومده بودن
کلی تیپهای خفن، آرایش صورت،بدون درد
منم موهای ژولیده صورت پر درد و پر از استرس و اضطراب
فقط میخوام کامل مقایسه کنید دوتا نوع زایمان رو
من اونجا هم احساس تنهایی ده برابر داشتم
انقباض و درد من زیاد میشد و حال من بدتر
مادرم و همسرم پشت در منتظر من و بچه ام
همه مادرا یکی یکی میرفتن تو نیم ساعت زایمان میکردن و برمیگشتن ولی من هنوز درد میکشیدم یواش یواش آستانه تحملم از بین میرفت و دیگ آه و ناله هام شروع
ساعت ده جیغهام کل بیمارستان رو گرفته بود حتی همسرم پیام داده بود بهم
بمیرم دارم صداتو میشنوم
اما من هربار معاینه میشدم همون دوسانت بودم
اونجا هر خانوم یه ماما کنارش داشت و مامای من کلی حواسش بهم بود اما وقتی حالم اونقدر بد شد توجه همه ماماها اومد سمت من
چون بقیه همه سزارین بودن نیازی به مراقبت نداشتن پس اونام کامل بهم توجه میکردن

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط