چقدر اطرافیانم بی فکرن می‌دونن از بارداری تا زایمان و بچه اینقدری شده چقدر سختی کشیدم جوری که همه میگفتن افسرده میشم ولی با این حال حرف چرت پرت میزنن منم عادت گندی دارم به هر چیزی زیاد فکر میکنم الان که بچه خوابه اینقدر خستم باید استراحت کنم از فکرش نمیام بیرون 😑خودم میدونم فردا از بی خوابی نمیتونم به بچم برسمو عصبیم😔

بچه داری سخت نیست زر مفتای بقیع سخته
اونا یه چیزی میگن میرن ولی نمیدونم مارو چقدر داغون میکنن احمقا حالم از همه به هم میخوره ترجیح میدم کلا خونه باشم هیج جا دلم نمیخواد برم فقط شوهرم میاد خونه میگم بریم سه تایی دور بزنیم همین

من مشاورم بهم گفت دهن به دهن گذاشتن با کسایی عقل ندارن فایده نداره
پس چه بهتر که اعصاب خودمونو خورد نکنیم
ی نگاه کن ببین کسی که این حرفارو میزنه خودش تو زندگیش موفقه که واسه تو نسخه میپیچه
اگ نه که به نظرم الکیه فکر کردنت

من احترام واسه مادر بزرگ خودمم قائل نیستم به قول شوهرم گفتنی
احترام به کسی واجبه که احترامتو نگه داره
وگرنه اصلا آدمی نیست که احترامشو نگه داری
منم از وقتی شوهرم نصیحتم کرده با هیچکس رو در وایستی ندارم ( فامیل خودم )
همه از زبونم میترسن با فامیل شوهرمم واسه این خوبم که نمیخوام حرفش تو فامیل خودش بپیچه و کوچیک بشه

وای منم یکی یه چیزی میگه تامدت ها ازذهنم نمیره برای مثال چن روز پیش یکی ازفامیلا گفت وای چقد تنبلی که نتونسی شیرخودتو بدی ازذهنم بیرون نمیره همسرمم همش میگ تقصیرخودته باید همونجا طرفو بشوری پهن کنی خب مگ میشه باهمه جنگید ازوقتی بچه اومد همه یه نظری میدن