من بچه بودم فقط دوتا دونه عروسک داشتم و یک سری هم حیوانات که اونموقع بهشون می‌گفتیم باغ وحش....بعد از صبح تاشبم با اینا بازی می‌کردم برا باغ وحشا با خرت و پرتای دور ریختنی خونه درست میکردم و کلی سرگرم میشدم و اکثر بچه های زمان منم اینجوری بودن نه فقط من تنها،الان نصف خونه هامون پر از اسباب بازیه و بچه نگاهشم نمیکنه و همش میگه حوصلم سر رفته باید چیکار کنیم با اینا...منکه دیگه حالم بهم میخوره وقتی بچه میگه بیا باهام بازی کن.اصلا بلد نیستن خودشون و سرگرم کنن فقط لقمه آماده میخوان

نسل ماها اسباب بازی نداشتیم ولی همبازی داشتیم
بچه های الان خونشون پره از اسباب بازی، ولی هم سن و همبازی ندارن
من خودم صبح تا شب با پسر عموم تا خاک خل بازی میکردیم از هفت سالگی هم با همکلاسی مدرسم صبح تا شب یا با عروسک پلاستیکی بازی میکردیم یا تو باغ جلوی خونه دوستم بودیم تو باغ بازی میکردیم
الان دختر من تو شهر غریب تو اپارتمان بدون همبازی

دقیقا الان اینارو ریخته زمین، تی وی روشن، آجراش ی طرف باز میگه چیکارکنم حوصلم رفته🤦‍♀️

واقعا منم یادمه فقط خونه ساز داشتم با این عروسک که یه دختره بود شعرمیخوند عروسک قشنگ من قرمز پوشیده تورخت خواب مخمل آبی خوابیده

بچه ها نیاز به همبازی دارن نه اسباب بازی،من خودم اینو تو ارتباط با دوستام فهمیدم

چون زمان ماها گوشی مد نبود و مجبور بودیم با خودمون بازی کنیم ولی انتظار بچه های الان خیلی زیاد شده البته حقم دارن چون همش تو خونه های آپارتمانی ان ولی ماها همش تو کوچه بازی میکردیم🥲😁

دقیقا گل گفتی خواهر الان دختر من کلی اسباب بازی جلوش گریه می‌کنه بهانه که حوصلم سرررفته