والدين امروزي از همون دوران كودكي اول، بابت هر موفقيت يا كار مثبت كودك با جملاتي مثل "بهت افتخار مكينم" يا "كارت عالي بود" اون رو تشويق ميكنن.
ولي اين مدل تحسين كلامي باعث نميشه تا بچه ها بيش از حد به تأييد ديگران وابسته بشن؟
يا اينكه فاقد انگيزه هاي دروني بشن و صرفا دنبال تشويق باشن؟
دكتر كارا گودوين روانشناس ميگه:
تمجيد از بچه ذاتاً هيچ مشكلي نداره و اتفاقا بخش مهمي از والدگري مثبت محسوب ميشه و تحقيقات نشون دادن كه تشويق بچه ها توسط والدين باعث افزايش رفتارهاي مهربانانه و شايستگي اجتماعي ميشه و جالبتر از همه باعث بالارفتن ماده اي تو ناحيه اي از مغز ميشه كه مربوط به وظيفه شناسي و همدليه!

ولي نوع ستايش و تحسين بچه ها خيلي مهمه.
چطوري بايد بچه هارو تشويق كنيم؟

-فرايند يه كاري رو تحسين كنيم نه خود شخص رو!
به جاي تمجيد از ويژگي هايي كه به راحتي قابل تغيير نيستن، مثل هوش، زيبايي و ... تلاش، استراتژي و فرايند رو مورد توجه قرار بديم.
فكر كنيد، بچه اي كه هميشه شنيده: "تو خيليي باهوشي"
با اولين شكست تو امتحانش، ديگه باهوش تلقي نميشه و باورش ميشه به اندازه اي كه مامان بابا ميگفتن هوشمند نبوده...
چون اين گزاره فقط دو حالت داره: يا باهوش هستي و موفق ميشي يا به اندازه كافي باهوش نيستي و شكست ميخوري!
ولي اگر بابت "سخت كوشي" تشويق شده باشه، با خودش ميگه حتما به اندازه كافي تلاش نكرده بودم و بحران "هوشمند" نبودن رو تجربه نميكنه.


ادامه دارد

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط