-از تشويق براي كنترل رفتار كودك استفاده نكنيم.
مثلا نگيم: تو خيلي خوب ميدويي پس بايد يه فوتباليست حرفه اي بشي
پس به جاي استفاده از تمجيد براي كنترل و تحت فشار گذاشتن بچه ها، اونهارو تشويق ميكنيم تا حس حمايتگري و پشتيباني رو منتقل كنيم.
مثلا بگيم: "تو خيلي خوب ميدويي، اگر تلاش كني و پشتكار داشته باشي ميتوني تو هر ورزشي كه علاقه داشتي موفق بشي"

-از تشويق براي مقايسه با بقيه بچه ها جداً خودداري كنيم.
مثلا نگيم: تو خيليي زودتر از پارسا غذاتو تموم كرديا، هميشه سعي كن زود غذاتو بخوري تا تو برنده باشي!
اين كار شايد تو كوتاه مدت جوابگو باشه اما در بلند مدت به جاي تمركز روي كار و فعاليت خودش، باعث ميشه نگاهش به ديگران و نحوه عملكرد اونها باشه و ديگه از فعاليت خودش هيچ لذتي نبره...
اين رفتار ساده ما باعث مشكلات رفتاري زيادي ميشه!

-به صورت خاص بچه هارو تشويق كنيم و از جملات كلي كمتر استفاده كنيم
مثلا وقتي اسباب بازي هارو ميندازه تو سبد، فقط نگيم "باريكلا چه دختر-پسر خوبي"، دقيقا به كار مثبتي كه انجام داده اشاره كنيم: "كار خيلي خوبيه كه بعد بازي اسباب بازيامونو بذاريم تو سبد و جمعشون كنيم"
با تحسين كلي و مبهم احتمالا بچه ها متوجه نميشن كه دقيقا كار درست چي بوده و دفعه بعد بايد چي كار كنن.

-تشويق اگر با پاسخ هاي غير كلامي مثل آغوش، لبخند، بوسه يا نوازش همراه باشه تأثير مثبت تري ميذاره.

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط