سلام توروخدا بگید بچه های شمام اینجوری ان یعنی روانیم کرده سر خوردنش یجور حرص میخورم بیزون میریم یجور حرص میخورم خونه یجور واس شاشیدنشم یجور حرص میده چه خاکی تو سرم بریزم اخه بخدا هی میگم صبور باشم هیچ نگم اروم باشم نمیشه یه شیشه چای خورده میگم بریم جیش کنیم میگه نه دو دقه بعدش میشاش رو فرش 😭😭😭😭😭غذا میزارم جلوش میریزه میپاچه خودم غذا میدم گوشه لپش انقدر نگه میداره تا حالت تهوع بگیره دیگه از همه چیز افتادم زندگی جهنم شده میریم بیرون میگه پارک تو سگ سرما میبرم پارک گریه میکنه جیغ میزنه رد دادم دیگه غذا نمیخوره صبحانه نمیخوره میره تخمه برمیداره درشت درشت میخوره بمونه سر دلش بالا بیاره صبح هی عذاب وجدان گرفتم گفتم باید صبور باشم قرص خوردم ولی الان رد دادم چکنم تورخدا بگید شماچکار میکنید

به نظرم نقطه ضعفتو پیدا کرده، ینی راه واسه جلب توجهت
حتی دعوا هم واسش جلب توجهه
میفهمم عصبانی میشی ولی یکم از عصبانیتت کم کن و محبتت رو بیشتر کن
اون بچه ۳ سالش هم نیست که منطق و این چیزا بفهمه

همه اینایی که گفتی جزیی از مراحل رشد بچه هست، یه بچهکمتر خودش و نشون میده یکی بیشتر، یکی حرف گوش نمیده، یکی جیغ میزنه، یکی غذا نمیخوره، یکی بد حرف میزنه همه اینا تو مراحل رشدش تاثیر داره، حداقل تا شش سالگی هم طول میکشه، کاریش نمیشه کرد، بچه بخوای چه نخوای باید صبور باشی وگرنه اون بچه با لجبازی تو بدتر میشه، این بچه ها تا بزرگ بشن واقعا به معنای واقعی ما دهنمون سرویس میشه

عزیزدلم مامان مهربون قربون اون دلتشم ک پر و خسته شده من دقیقا میفهمم حالتو چون تقریبا مشابه این ماجراها توو خونه‌ی منم هست منم خیلی جاها کم میارم در کنار اینها یکی از سخت‌ترین شغلای دنیا رو هم دارم من پرستار اتاق عمل قلب باز هستم ، به معنای واقعی کلمه به مو میرسم گاها؛ اما راهکار دم دستی و بی‌هزینه فقط انجام یک‌سری تکنیکای کنترل خشم هست مثلا من به محض اینکه میبینم الانه ک از کوره دربرم سریع اون موقعیت رو ترک میکنم و میرم سرمو میکنم توو بالشت دوتا جیغ میکشم بعد ده بار نفس عمیق با صدای بلند میکشم و لبخند مصنوعی میزنم و تا پنج دقیقه هم هیچ صحبتی در هیچ زمینه‌ای باهاش نمیکنم منظورم از صحبت یعنی نه بازخواستی نه پرخاشی نه تهدیدی نه توضیحی نه نصیحتی نه آموزشی ! هیچ کاری نمیکنم بعد از پنج دقیقه اون خشم اولیه تاحدودی مهار شده و بهتر میتونم برخورد منطقی کنم جاییم ک میبینم اوضاع از کنترل خارجه یا میپرم حموم یا میرم باغچه‌مو گلامو آب میدم در غیر اینصورت رد کامل میدیم هممون ؛ حالا هم مامان قشنگ باتوجه به شرایطت ببین چطوری میتونی در حداقل زمان با کمترین امکانات خودتو زود ی آف و آن کنی😉 موفق باشی عزیزجان😚❤️

بخدا دخترمنم همینه خسته شدم حموم رفتنی عذابم میده انقدرجیغ میزنم گریه می‌کنه که گربه شورش میکنم هرروزیه جوربرنامه داریم قبلامیرفت حموم به بهونه آب بازی الان هرچقدر میگم بریم آب بازی قبول نمیکنه یه مدت لیف میزدم خوشش میومدالان اصلانمیزاره لیفم بزنم اگه بدونی چه عذابی میکشم سرحموم بردنش صبح که بیدار میشه هرچقدربانازونوازش وجایزه میگم برودسشویی نمیره که نمیره تااخرسرجی می‌کنه توشلوارش ۱۵ساعت خودشونگه میداره دچروزدیشوییبزرکم توشلوارش میکنه

عزيزم كاملًا دركتون ميكنم واقعا سخته خدا بهتون صبر و اعصاب كافي بده، مخصوصا اينجور كه ميگيد بچه شماهم باز يكم بيشتر كاراش رو مخه و كلا بزرگ كردن پسر بچه ها صبر ايوب ميخواد

خیلی سخته واقعا ولی میدونی بچه ها دقیقا نقطه ضعفن میدونن از چی حرصت میگیره همونکارو انجام میدن حتی اگه کتک هم بخورن فرقی نداره بزاشون
بنظرم چن روز بیخیالش شو اصلا نگو بخور دیر ب دیر غذا بیار هیچی نگو خورد و نخورد برات مهم نباشه
جیش کردن هم ازش نپرس خودت دستشو بگیر ببر دسشویی بش چای اینا نده ک جیش نزنه تا وقتی ک خودش یاد بگیره بگه جیش داره

ای وای . سخته . هرچی بگیم تا جای شما نباشیم درک نمیکنیم . واااقعا سخته خدا بهت صبر بده . پسر منم این عادتو داره غذا رو تو دهنش نگه میداره . دیروز یکم دعواش کردم شوهرم بهم گفت روانی میخوای بچمو بکشی
گفتم تو دلسوزشی اگه سه روز هیچی نخوره عین خیالت نیس . منی که خودمو میکشم بچم غذا بخوره جون بگیره میخوام بکشمش؟ بخدا بعضی وقتا قلبم درد میگیره از همه چی 😔

سلام عزیز دلم
من برا پسرم صندلی گذاشتم (از اون صندلی هایی هست که می‌شینند روش جیش و پی پی میکنند) اوایل گذاشتم توی دستشویی ولی دیدم انگار از محیط دستشویی خوشش نمیاد و دلش نمی‌خواهد بره بعدش آوردم توی سالن کنار تلویزیون بهش گفتم هر وقت جیش داشتی بشین اینجا اونم خدا رو شکر قبول کرد ولی گاهی جای صندلیشو تغییر میده مثلاً می‌بره اون طرف سالن میگه می‌خوام اینجا بشینم یا می‌بره تو اتاق خواب میگه دوست دارم اینجا بشینم منم مخالفت نمیکنم خیلی راحت یاد گرفت
به نظر من این راه رو امتحان کن برا من که خدا رو هزار بار شکر جواب داد

بله درک میکنم. پسر منم منو به جنون میرسونه. سه سال هست خونه کسی نرفتم چون هرجا بریم گریع میکنه. بیرون بریم همینطور. غذا خوردنش هم مصیبته. فقط نق میزنه. ولی چاره ای نیست. ما مادریم و وظیفه مونه مواظبشون باشیم