خیلی با خودم درگیرم . به دخترم وابستگی شدید دارم. همش دارم با خودم کلنجار میرم که کم کنم وابستگیمو. وقتی دخترم از بغل من میره سمت مادرشوهرم
خواهرم یا زن داداشم یا اطرافیانم ناراحت میشم حس میکنم دوسم نداره من بی نهایت دوسش دارم خیلی باهاش بازی می کنم اما خیلی وقتها میشه تو جمع اصلا منو یادش میره. سرخورده میشم . دبرس میشم. آخه این چه چالش و احساس بدیه که من درگیرشم. همش منتظرم بچه ام بزرگ بشه که متوجه محبت من بشه و منو ترجیح بده به بقیه. دخترم به همه خانومها و دختربچه ها میگه ماما من خیلی ناراحت میشم دیگران هم بجای اینکه بگن من مامانت نیستم میگن جانم ماما. خیلی دبرس میشم . خیلی تلاش می‌کنم اهمیت ندم اما نمیتونم

حساس شدی منم یمدت اینجور بودم بچم میرفت خودشو تو آینه بوس میکرد و عروسکاشو هرچی میگفتم مامانو بوس کن منو پس میزد و میگفت نه منم حالم بد شد کلی گریه کردم و ناراحت شدم که بچم دوسم نداره ولی بعدش دیدم تغییرات هورمونیه و بچه اس به هر حال و من نباید محتاج محبت اون باشم و توقعی ازش داشته باشم کلی واسه آرامشم دعا کردم و طلب صبر و آگاهی کردم توعم دعا کن واسه آرامش خودت بچه منم تو جمع اینجوره من تازه راحت ترم سرش به کار خودشه دیگه نمیچسبه بهم

حالا من برعکسسس
انقد بمن چسبیده میگم فقط بره پیش بقیه بمونه یکم راحت باشم
این فکرا چیه آخه
معلومه که شما مامانشی و اون هیچ‌کس رو اندازه مامانش دوست نداره

عزیطم مطمئن باش هیچکس برای اون ، مادرش نمیشه ، اگه همه میره بغلشون چون بچت روابط اجتماعی خوبی داره نه اینکه اونا رو به شما ترجیح بده

وای چه حساسیت هایی دارین

وای من نوزاد بود اینجوری بودم دیونه میشدم کشی بغلش میکرد واقعا درکت میکنم اما بنظر من بزار بره همش بچسبه ب تو خسته میشی الان رایان ما همش چسب من