هیچ حسی ب اطرافم ندارم ،همه چی عین ی فیلم از جلو چشام میگزره
همه چی واسم بی معنی و مسخرست همه چی پوچ
اصلا انگار لمسم حسی ندارم ، بابا بزرگم مرده حتی نمیتونم ی قطره اشک بریزم براش
تنها حس قدیم اینک میتونم عصبانی بشم
دلم وایه خنده و خوشحالی از ته دل تنگ شد
واس امیدداشتن ، وای وقتایی ک از ذوق ته دلم میلرزید
واس وقتایی ک ذوق انجام ی کارایی و داشتم ولی الان حتی ب زور ده روزی ی بار میرم حموم
افسرده ام حال ندارم برم دکتر
ب زور ادا در میارم
واسم دعا کنین، ی کتابی چیزی معرفی کنید شاید موثر بود

چقدر مثل منی 🥲

ولی حرفات دقیقا حرفای منم هست به شوهرم میگفتم دلم یه شادی میخواد دلم یه خنده از ته دل میخواد
انگار خوشی ها رفتن و این روزا هیشکی دلش خوش نیست یا شاید خودمون بخاطر کار زیاد و بچه داری اینجوری شدیم

🙄🙄🙄🙄من نبودم اینجوری شدی

منک اصلا حوصله هیچ کس ندارم دلم میخواد همش تنها باشم فقط از ته دل جیغ بزنم وخالی شم حتی قدرت این کار هم ندارم ازاینکه بون بترسه اینقدر دلم واسه مجرد یام تنگ شده اقام شب کاره کلاروزاهم خواب اگ یه شب نره سرکار میره بیرون

وای منم تقریبا اینجوریم همش نگرانم واسترس دارم