من خیلی درمورد بچم بی زبونم، نمیتونم ب موقع از حقش دفاع کنم .الان یه چیزی ذهنمو مشغول کرده بد جور که چرا این حرفو درمورد بچم زدن و من هیچی نگفتم خب بچه کوچیک از دور و برش چیزی یاد میگیره پسر عموهاش لگد کاری میکنن اینم یاد گرفته کشتی بازی و بازیای خشن یادش دادن بعد میگن مهراد میزنه مهراد جیغ میزنه خب من و باباش ک لگد کاری نکردیم از دور و براش یاد گرفته اصلا دلم نمیخواد جایی ببرمش از آدما و قضاوتاشون و گارد گرفتنشون خستم ...

من تااونجایی که بتونم دفاع میکنم وتاحالاهم کوتاهی نکردم

برعکس من
ب تنها چیزی ک در آن واحد واکنش نشون میدم و اون لحظه خون ب مغزم نمیرسه دخترمه
درحالت عادی خیلی خیلی ارومم

منم یه بچه کوچیک تر از دخترم دست زد به کفشاش بعد هر موقع بچه نزدیک دخترم میشد دخترم جیغ میکشید مامان گفته انگار آدم ندیده می‌ترسه.منم گفتم فکر میکنه میخواد کفشاشو بگیره.ولی ناراحتم چرا یه چیزی نگفتم که بسوزه و دفعه دیگه مواظب حرف زدنش باشه

منم چندروز پیش جواب یه فامیل دور رو ندادم هی گیرداده بود به بچم میگفت اسم مامانتو نگو بهش بگو مامان یعنی قشنگ بچم معذب بود یکبارم نمیگفت پیگیر این بچه رو اذیت میکرد الان یادم انداختی دوباره عصبی شدم دهه شصتیا به بعد خیلی خوبن دخالت نمیکنن سیس همه چی دون برنمیدارن امان از دهه ۴۰ و۵۰ اقوام من

بهش بگو مامان زیاد خونه عمو نرو میبرم خودم پارک بازی کن باهاش حرف بزن بچه ها فهمشون بالاست منم بچم وقتی مردعنکبوتیا ببینه میزنه الان دوهفتست اصلا نذاشتم ببینه اخلاقش خوب شد