پارت ۱۹
روزها به آرامی می‌گذشتند، اما هر روز برای مروارید پر از کشمکش‌های درونی بود. او در خانه مادرش به گذشته فکر می‌کرد؛ به روزهایی که با میلاد می‌خندیدند، رویاهایی که در قلبشان برای آینده ساخته بودند، و عشقی که همیشه برایش پناهگاه بود. اما حالا این عشق تبدیل به میدان جنگی شده بود که در آن میلاد با خودش و مروارید می‌جنگید.

یک شب، هنگام غروب، مروارید کنار مادرش روی ایوان کوچک خانه نشسته بود. نسیم ملایمی می‌وزید و صدای جیرجیرک‌ها در حیاط شنیده می‌شد.

مروارید: (آهی می‌کشد) مامان، گاهی فکر می‌کنم شاید اشتباه کردم. شاید نباید وارد این مسیر سخت می‌شدم.

مادر مروارید: (به آرامی دستش را روی دست مروارید می‌گذارد) دخترم، عشق هیچ‌وقت اشتباه نیست. اما گاهی باید بفهمی چطور با سختی‌ها کنار بیای. این که عقب‌نشینی کردی تا فکر کنی، به این معنی نیست که تسلیم شدی.

مروارید: (با اشک در چشمانش) اما مامان، من احساس می‌کنم دارم خالی می‌شم. عشق من به میلاد هنوز هست، ولی نمی‌دونم چطور می‌تونم تحمل کنم. اون مدام شک می‌کنه، خشمگین می‌شه. من نمی‌دونم چقدر دیگه می‌تونم این بار رو به دوش بکشم.

مادر مروارید: (با صدای ملایم اما محکم) دخترم، عشق باید دوطرفه باشه. میلاد هم باید تلاش کنه، باید خودش رو پیدا کنه. ولی تو هم باید یاد بگیری که خودت رو از دست ندی.

همان‌طور که این مکالمه عمیق ادامه داشت، در گوشه‌ای از عمارت، میلاد با ذهنی آشفته نشسته بود. او بارها به اشتباهاتش فکر کرده بود؛ به لحظاتی که از روی شک و خشم به مروارید آسیب رسانده بود. اما حالا، با غیاب او، میلاد احساس می‌کرد گویی بخشی از وجودش را از دست داده است.

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط