۱۱ پاسخ

نظرهرکس بسته به شرایط روحی مادی و سلامت اعصاب و روانشه...به نظرمن وقتی بچه من الان یسره بغل و توجه میخواد من اگر باردار شم حتی نمیتونم بغلش کنم و بچم آسیب روحی میخوره و تازه با ورود یه بچه پر از کمبود توجه میشه

من میدونم چرا

احتمالا چون بچه ت آرومه

من بچه ام جوریه که در طول شبانه روز بالای ۲۰ـ۳۰ بار آرزوی مرگ میکنم
که از دستش راحت بشم

بچه دوم که خدا نکنه

فاصله سنی پسرای من ۱۸ ماهه
خیلی خوبه.خیلی باهم رفیقن هوای همو دارن مخصوصا بزرگه.ما خودمون جرات نداریم به کوچیکه تو بگیم جلوش
ولی بشددددت سخته.چون خیلی انرژی میبره.کاراشون ب کنار.اون وقتی ک باید بزاری ک هیچکدوم احساس کمبود نکنن حس حسادت بینشون شکل نگیره کار خطرناک نکنن
بنظرم فاصله ۳ سال بهترینه

بهترین فاصله سنی بین ۲ تا ۵ ساله
من خودم دوست دارم ۳ سال باشه
خیلی باهم رفیق شفیق میشن
باهم بزرگ میشن
تازه اگر اولی دختر باشه حس مادرونگیش باعث میشه بیشتر از حسادت محبت و کمک کنه
و بعد چندسال که بزرگتر بشن خیلی رابطشون خوب

ازنظراعصاب زیرصفرم یعنی روانی شدم ازبس جیغ میزنه قدرت هندل کردن هزینه هاروهم ندارم دیگه خودکشی بهترازاین فکره

نه توروخدا بچت گناه داره حداقل بزار دوستل و نیم رو رد کنه بوه هنوز تا سه سالگی محبت کامل رو میخواد یکی دیگه بیاد گناه داره

تو این سن بچه ی اول اسیب روحی وحشتناکی میبینه که هیچ جوری نمیشه جبرانش کرد

تصمیمشو داشتم ولی دو دل شدم برای شرایط سلامتی بدن و دندونام.

فعلا دست نگهدار ظلم نکن بخدا

وای من اصلا حتی بهش فکرم نمیکنم

مال من خیلی زیاده...10سال

سوال های مرتبط

مامان ایلیا مامان ایلیا ۱ سالگی
موردی که زیاد تو گهواره باهاش مواجه میشم و دوست داشتم درموردش بنویسم آوردن فرزنددوم با فاصله سنی کم از بچه اول هست.روی صحبتم با اونایی هست که هنوز بچه اولشون زیر بیست ماه هستن و باردار میشن.
قطعا همه این جمله رو زیاد شنیدیم که"فلان چیز ریشه در کودکی داره!" خیلی از آسیب های نسل ما ریشه در کودکیمون داره که بخشیش بخاطر فاصله کم از خواهر و برادرامون هست.باتوجه به رشته تحصیلی و شغلم موارد زیادی از آسیب های روحی مثل استرس بالا؛خجالت؛ عدم عزت نفس؛ علاقه به خود بزرگ بینی و...میبینم که بعد از جلسات مشاوره متوجه میشیم که ناشی از همین مورده. شنیدین میگن بچه های اول مسئولیت پذیرتر و دلسوزترن. درستم هست در ۸٠درصد بچه های اول این موارد صدق میکنه ولی آیا اینا نکات خیلی مثبتن؟ خیر... اینا بخاطر زود بزرگ شدن بچه های اول بعد از اومدن بچه دوم یا سوم هست. چون بچگی نکردن و مجبور شدن زود بزرگ بشن. هرچند سنی نداشتن ولی همه به چشم بزرگتر دیدنشون که تو بزرگ شدی نباید فلان کارو انجام بدی؛ تو بزرگتری تو دعوا تو کوتاه بیا؛ تو بزرگ شدی باید حواست به کوچیکتره باشه و....به همون نسبت بچه دوم آسیب میبینه به شکلهای دیگه؛ چون تاپیک محدودیت کلمه داره نمیتونم بنویسم.
تعداد بالا بچه اوردن اونم تو شرایط الآن کشور هنر نیست بلکه خوب وقت گذاشتن برای بچه ها هنره. اگر روزی رسید که حس کردی تمام و کمال به روح و جسم بچه اولت میرسی به اندازه کافی براش کتاب میخونی باهاش بازی میکنی؛ حواست به رشد جسمی و روحی و عقلیش هست؛ میتونی دوتا بچه با دوتا نیاز مختلف رو هندل کنی اونموقع به بچه دار شدن مجدد فکر کنین خواهشا. بیشتر هم منظورم نیازهای روحی و فکری هست.همه بچه ها بزرگ میشن اون چیزی که مهمه وقت گذاشتن برای آموزششون هست
مامان هلنا جان مامان هلنا جان ۱ سالگی
دوستان من بخاطر حرفی که زدم عذر میخوام نباید حرفی میزدم کلا چون خیلی ها بد برداشت کردن و فکر کردن من بچمو دوست ندارم در صورتی که بچم پاره تنم من خیلی سختی کشیدم بخاطرش از زمان تولدش تا به الان هیچ مادری نیس که پاره تنشو نخواد و براش مهم نباشه بچه دوم سوم چهارم هم که بیاریم بازم همه اشونو دوست داریم هر بچه ای یه بوی داره هیچ مادری نیس که بخاطر چند فرزند بین بچه هاش فرق بزاره من اسم بچه دوم اوردم به دلایلی که خودم دارم شاید دلایلم شما رو قانع نکنه ولی هرکی جای من بود همین کارو انجام میداد بجای سرزنش کردنم من فقط ازتون راهنمایی خواستم اما بیشتر شما گفتین اره بجای اوردن به بچه خودت محبت کن برس حالا همین یکی و بزرگ کن یا از اول نباید میدادی به عمه اش و........
اما من چاره ای نداشتم مجبور بودم من از اون مادرایی که برای راحتی خودشون و خوشگذرونیشون بچه اشونو میسپارن دست اینو اون نیستم و یا کارم فقط بچه اوردن نیست من دلایلم خیلی محکمه و هرکی جای من بود اینکارو میکرد ولی نگفتم بچه دوم بیارم بچه اولم مهم نیس و شما ها خیلی راحت قضاوت کردین منو
🙏🏻عذرخواهم