دارم به مرز روانی شدن میرسم از دست این بچه ها بچه یعنی گرفته شدن آرامش و دیونگی

وای نگوو من دیگه رد دادم بخدا هی دستشو بند میکنه به هرجا میخواد پاشه میخوره زمین همیشه هم درحال نق زدن و گریه اس حس میکنم بدبخترین جهانم نمیرسم به خودم برسم با شوهرمم سر هرچیزی هم دعوا میکنم

منم بخدا دوست دارم یجا برم صدای هیچکس رو نشنوم راحت بخوابم...درد من چهارتا بچه یکی دیگه رو خودم دارم بزرگ میکنم هیچ انگیزه و انرژی برا بچه خودم ندارم کل موهام سفید شدن از بس حرص میخورم

صددرصد