مامانا پسر من از غریبه ها وحشت میکنه فقققققط بغل خودم میمونه قبلا پیش مادر شوهرم و مامانم میموند ولی الان تا چشمش میخوره ب من یهو میزنه زیر گریه ک بغلش کنم ، بیرونم ک اصلا نگم کافیه یکی از کنارمون رد بشه یه جوری میچسبه بهم گریهههه و جیغ طرف ب خودش شک میکنه شاید کاری کرده، چیکار کنم خیلی خسته شدم دیگ دستم داره میشکنه اینقد بغلمه همش ،یک هفتس از خونه بیرون نرفتم سر این ترس از غریبه ها بچه های شما هم ب این شدت وابسته شدن؟ حس میکنم طببعی نیس

اضطراب جدایی داره، طبیعیه، به زور بغل کسی نره، تو بغل شما با بقیه آشنا بشه، به بقیه بگین خیلی نزدیکش نیان، حتی مادربزرگ از فاصله دور بشینه، خیره بهش نشن، گاهی یه لبخند بزنه. بعد یه مدت که حس کنه فضا امنه بغل بقیه هم میره

عزیزدلم طبیعیه، فقط خودت نباید پریشون بشی چون نی‌نی سریع میفهمه و اضطرابش بیشتر میشه. سعی کن تو بغل خودت نگهش داری و آروم در گوشش در مورد اون آدم توضیح بدی مثلا بگی ببین این مامان جونه که تو رو خیلی دوست داره و اگه بری پیشش هم جات امنه. همه اینا رو با لحن آروم بگو. چون با اینکه هنوز زبانمون رو درست متوجه نمیشن ولی لحن، آرامش و اضطراب مادر رو خیلی خیلی زود میفهمن

عزیزم اضطراب جداییه و شدتش تو بچه ها متفاوته پسر اولم اصلا من متوجه اضطرای جداییش نشدم انقد ک خفیف بود ولی دومی بیشتر وابسته خودمه و ممکنه بغل کسی دیگ نره یا یکم زمان ببره تا با کسی اوکی بشه
اینکه بیرون نری بچه بدتر میشه البته من تجربه خودمو میگم از نظر روانشناسی نمیدونم دقیق
هرچی بیشتر پسر دومم رو میبرم تو اجتماع و شلوغی خیلی خیلی بهتر شده

دختر منم همینه😂

اروم اروم عادتش بده دختر منم اینجوره شدع بود یه مدت فقط برادرشوهرمو مادرشوهر پدر شوهرمو ک زیاد میدید گریه نمیکرد ولی خودمو ک میبینه سریع خودمو میخاد یواش یواش از جمع های کوچیک شروع کردم به همه گفتم باهاش حرف نزنید تا عادت کنه بهتون چون باهاش ک حرف میزدن گریه میکرد هنوزم غریبی میکنه و این مقتضای سنشونه ولی یواش یواش عادتش بده

الان طبیعیه اضطرات جدایی از مادرو دارن

نه من دخترم اینجوری نیس با همه اوکیه