از مخاطبام پرسیدم :از تربیت والدینت چه رفتاری دیدی که اگه خودت والد شی هرگز انجامش نمیدی؟!

جواب ها بسیار عمیق و شنیدنی بود...

نوشته بود
به هیچ وجه حتی برای شوخی هم بهش نمی‌گم ترکت می کنم یا دیگه مامانت نیستم، نمی‌ذارم اضطراب جدایی به جونش بیفته و بعد ها توی روابطش مدام بترسه که یه موقع رها نشه

گفته بود
برای یه نمره برای یه رتبه بهش سخت نمی‌گیرم و  مدام با همکلاسیاش مقایسه‌ش نمی کنم....
نمی خوام کمال‌گرایی کل زندگیش رو به تباهی بکشه

وقتی گفت حالم خوب نیست افسردم به جای اینکه بگم مگه آب و نونت کمه؟!
بغلش می کنم بهش می گم دوستش دارم، نمی‌ذارم حس تنهایی پیدا کنه

حتی به شوخی ظاهرشو مسخره نمی کنم یا ایرادی نمی‌گیرم چون خودم هنوز شوخی‌های بابام در مورد ظاهرم هر روز توی ذهنم تکرار میشه و رنجم میده

بین دخترم و پسرم فرق نمی‌ذارم، نمی خوام کارهای عادی و اولیه برای دخترم حسرت بشه اتفاقا بهش یاد میدم مستقل قوی بار بیاد و بدونه هیچی کم از یه پسر نداره

و در آخر
نوشته بود...
آرزوهای نرسیده خودم رو بهش تحمیل نمی‌کنم، می‌ذارم توی مسیری که  خودش می خواد رشد کنه