حقیقتا نمیدونم چه حس بد و مزخرفییه که همش به شکم بچم نگا میکنم به نفس کشیدناش حتی ی لحظه ام نمیتونم چشم ازش بردارم و متاسفانه این حسم داره افراطی میشه حتی وقتایی که میخوام برم اب بخورم باید یکی کنارش باشه نمیدونم این رفلاکس لعنتی باعثش شده یا یه نوع وسواسه،تا الان ک خونه ی مامانم بودم و فکر اینکه حتی یه ماه دیگه میخام برم خونم دستپاچه ام میکنه از طرفی دلم برای شوهرم تنگ میشه با اینکه هرشب میبینمش🥲یه نوع حس کم اوردن درونم شکل گرفته...نمیدونم شمام تو این شرایط بودین یا نه ولی خوشال میشم تجربه هاتونو بگین❤

من رفتم خونه م یادمه توماشین ک توراه بودیم چنان گریه بدی میکردم شوهرم نمینونس ارومم کنه انگار ک از خونه بابام عروس دراومدم دارم جدا میشم یه همچین حسی...
فک میکردم دیگ نمیتونم هیچ کاری انجام بدم تنهایی..کابوسم بود ک چطور میخوام بچه بزرگ کنم ولی الان واقعیتش حتی اون روزا رو یادمم نمباد .این مرحله رو همه مامانا رد میکنن و میبینی ک الان حال هممون خوبه...اولاش برا همه سخته مبگذره

اره عزبزم فقط وقتی حالت بهتر میشه ک کم کم بری خونه خودت من ۱۲ روزگی رفتم.باید کم گم عادت کنی خودتو با شدایط وقف بدی چیز سختی نیس مطمعن باش از پسش بر میای