چقد خستم
واقعا بعضی مواقع از زندگی کردن دور از خانواده خسته میشم
الان دوست دارم یه شب برم مسجد یا هیئت یه دل سیر گریه کنم
نمیتونم برم شوهرمم صبح تا شب سرکاره حاضر نیست دوساعت پسرمو نگه داره
یا زودتر بیاد جوری شده ازش فراریم میاد رو اعصابمه
دوس ندارم تنهایی باهاش برم بریم
میگم حداقل یکی از دوستاش که زن وبچه دارن باشن
امشب مثلا رفتیم پارک پسرم لجباز شده
چند وقته غذا نمیخوره باور کنید از ترس اینکه باز خانواده و خودش نگن بچرو لاغر کردی گیر نمیدم بعش
برداشت گفت دوست ندارم مامان شوعرمم خندید
غذا خوردیم دیگع گفتم پاشو بریم

پسرتم ببر باخودت براش میوه ببر.بشیند بخورد.نان وپنیر.آب .اذیت نکندآنجا

منم دوتا بجه دارم و باردارم ‌ خانوادم دورن.هرشب مسجد میرم تا بجه ها با این محیط اشنا بشن.وقتی،یه دونه بجه داشتم خیلی خودمو محدود میکردم ک بزا بزرگ بشه بتونم ببرمش.انقد نبردم ک دومی رو دنیا اوردم.بعد دومی ام هی میگفتن دوتان نمیتونم.سختمه .بزا بزرگ بشه دومی بعد.من تو این چند سال اصلا،زندگی نکردم به امید روزی که اوضاع بهتر بشه.ولی در واقع همون روزایی رو باید زندگی میکردم .عمرم بود ک داشت میرفت.کم کم یاد گرفتم خودمم ک باید خودمو نجات بدم.شوهرم نمیتونه داعم منو حمایت کنه‌‌ مخصوصا بعد بارداری سومم ک ناخواسته ام بود فهمیدم تا خودم تغییر نکنم شرایط تغییر نمیکنه.هیچوقت قرار نیست همه چی طبق میل من پیش بره.زندگی برا خودش میچینه.منم ک تو این مسیر باید کارایی ک دوست دارنو بکنم.اینجوری از شوهر و بجه هامم زده نمیشم و اونا زنجیر نمیدونم برای دست و پام.نمیخوام نصیحتت کنم عزیزم.خواستم از تجربه ام بگم برات.

با تموم وجود درکت میکنم امان از شوهر بی درک که حال آدمو بهم میزنه

منم غریبم دلم خیلی گرفته تو این شبا واسه هم دعا کنیم 😭

کاملادرکت میکنم...

خانوادت ازت دورن ؟ خدابهت صبر بده سخته