میخوام دردو دل کنم، ناخوآگاه عصبی میشم،خسته میشم، بی اشتهام و بیحال، خیلی هم از لحاظ جنسی سرد شدم، همسرم میگه برای خودت فکرو خیال درست نکن روحیه داشته باش، نمیتونه درک کنه دست خودم نیس، چیکار کنم🥺🥺نه ماه حاملگیو همش خونه بودم جفتم پایین بود نباید زیاد بیرون اینا میرفتم،بجز سه چهار بار کلا بیرون نرفتم،الانم بچه هست یبار رفتیم پارک سرما زده الان گوشش درد میکنه، چطوری بگم من اون آدمی ام که ۷روز هفته بیرون بودم میرفتم سرکار یا خرید یا هرچی و الان نزدیک یکساله اینطوری🥺🥺🤦‍♀️

مادر خودم، همه جا میره خونه خاله م پنجشنبه ها همیشه سرمزاره اما یبار زنگ نمیزنه که دخترم دلت پوسید بزار بیام کنارت باشم یا مثلا مواظب بچه ت باشم برو هوایی عوض کن، حس میکنم یتیمم، دیگه مادرشوهر که جای خود

خیلی سخته عزیزم تا یکسالگی بچه فکرکنم درگیریم😢

ما هم همینیم میگزره عزیزم

عزیز تنها شما اینطور نیستی اکثر خانمها اینجورین،باید به خودمون زمان بدیم،سعی کن خودت به خودت کمک کنی تا از این حال در بشی،اگه شده با یک رنگ مو،یا آرایش ملایم،یا حتی یک لباس نو،خواهرم اینو بدون که زن تو هر خانه ای مثل خورشید میمونه سعی کن همیشه شاد و سرزنده باشی تا خونت همیشه نور داشته باشه و روشن باشه.

وای منم خیلی افسرده شدم نمیدونم چی کار کنم

خیلی سخته ، منه بیچاره از هفته هیجده خونه مامانم بودم و دور از شوهر و خونه ی خودم ، هنوزم نرفتم ، هرچقدرم پدر مادر خوب باشن باز آدم احساس تنهایی می‌کنه وقتی شوهرش نیست .. بخدا منم دیگه کم آوردم ...