یه دخترخاله ی مذهبی چادری داشتم که خیلی کتاب های مذهبی شهدایی می خوند. دلش می خواست یه شوهر مذهبی اینجوری گیرش بیاد. مثلا اهل نماز شب، آروم و باحیا، عاشق همسر و بچه. آخرشم یه پسر از یه خانواده ی مذهبی گیرش اومد ولی اون پسر اصلا شبیه خانواده اش نبود. روزبه روز که می گذره بیشتر می فهمه که چقدر اون پسر از معیارهایی که دخترخاله ام داشت فاصله داره. نماز که نمی خونه هیچی تازه تو عصبانیت داد و فریاد و دست بزنم داره
خیلی بدم میاد از مردایی که تو خواستگاری و آشنایی دروغ میگن. چرا همون اول حقیقت رو نمی گن راحع به خودشون؟ چرا عقایتون رو رک و راست نمی گید؟

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط