پسرکم یه مدته بهانه گیری میکنه ولی هنوز اون آرومی و مظلومیت قبل رو داره....امروز یه کم کسل بودم براش خوراکی گذاشتم و خودمم کنارش دراز کشیدم،اسباب بازیاشو آورد که اونا هم بخورن🥺
دیدم اینجوری نمیشه،بلند شدم رفتم تو اتاقش شروع کردم کشو و کمدها رو مرتب کردن و لباسهای قدیمی رو جدا کردم،لباسای تو دلیم رو چیدم،کلا چندساعتی درگیر بودم،پسرکمم هرچی اسباب بازی خواست برداشت و شروع کرد بازی کردن،یه جاهایی بدقلقی کرد و جیغ زد سعی کردم ارومش کنم ولی فهمیدم حوصله اش سر رفته....دلم میخواست می‌رفتیم بیرون ولی نشد چون کلی کار داشتم،اخرشبم به دوش گرفتم و الان ولو شدم.راستی پسر من اصلا دیگه با لالایی نمی‌خوابه تا چندماه پیش فقط عاشق لالایی بود الان یه وقتایی براش قصه میگم ولی کلا واسه خواب بوسش میکنم و بهش میگم دوسش دارم و شب بخیر بعد چشمامو می‌بندم که اونم بخوابه وگرنه اینقدر حرف میزنه کلا خواب یادش می‌ره 😕

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط