بچه ها من خیلی غصه پسرمو مبخورم سه سال وهفت ماهشه بااینکه اکثرا جمع میبرمش، یا خونه اقوام یا کلاس یا پارک اما باز میبینم دیر یخش باز میشه، امروز خونه عمه م رفتم وارد خونه شدنی گریه وبغض بعد چسبید به من اخه جای غریبی هم نیس هر دوهفته یه بار میرم خونه اون عمه م جمعیتشونم کم نیست ولی باز پسرم اولش گریه میکنه ، بعد اونام سرزنشم میکنن که بچه تنهاس آدم دیدنی اینجوری میکنه درصورتیکه اینطور نیس تمام هفته بیرونیم پارک یا شهربازی سربسته یا کلاس اینطوری نمیکنه خونه فک وفامیل اینجوریه هر چند به رب بعد یخش باز میشه اما مهم چند دقیقه اوله که با نگاه تاسف بقیه رو به رو میشم

عزیزم قبلش بهش بگو میخوایم بریم مهمونی ،بک جوری سر ذوقش بیار
بچه منم اینجوری بود خیلی بد تر شاید
حالا یخورده بهتر شده

مگه شخصیت همه ی آدم بزرگها مثل همه ؟ بچه هام متفاوتن، توی ۴ سالگی گریه نباید بکنه و باید با روشای مختلف هراس اجتماعیشو از بین ببری ولی اینکه نیاز به زمان داره تا ارتباط بگیره اصلا جای ناراحتی نداره اتفاقا باید درکش کنید

بعضی بچه ها درونگرا و خجالتی هستن مدلشون اینه ناراحتی نداره پسر منم اولش توی جمع غریبی میکنه و بهم میچسبه منتها کسی حرف بیخود نمیزنه همه درک میکنن. پارک و شهربازی محیطش فرق داره کسی مستقیم باهاتون کاری نداره معلومه که بچه راحته و بدش نمیاد بنظر من رفت و آمدتو محدود کن باور کن هیچ اتفاقی نمیفته عزیزترم میشی.. وقتی نگاه تاسف به بچه ۴ ساله دارن یعنی ببخشید خیلی احمقن

اجی بچه ها از اوایل بارداری تا دوران پیر شدنشون همش دق و حسرت هستن برا پدر و مادر من که نظرم همینه

پسرتون شاید ذاتی درون‌گرا هست منم اصلا خونه فامیل نمیرم فقط بیرون میریم و پارک و شهربازی و خونه خواهرم میریم فقط ولی بازم اگه بریم جایی خجالت نمی‌کشه

منم از روی رفتارای بچه م اولین واکنش و حرف دیگران اینه که انقد بچه تنهاست این مدلی شده. منم هر روز میبرمش بیرون پارک... کلا از این جمله متنفر شدم

من پسرم برااینکه خونه اقوامم نمیره به زور و وعده وعید میبرمش اونجا عصبانی و بداخلاق میشه بعد اونام میگن چرا پسرت عصبیه وقتی خودتو شوهرت ارومین، نمیتونم بگم چون از شما خوشش نمیاد به زور اوردمش برا همین😐

اصلا ب تنها بودن بچه تون نیست
آنلی که فرقی نمیکنی کی و چه زمانی دیده سری کناره گیری میکنه حتی خونه پدر بزرگاش