دیروزتاحالاکه پسرم اینجورشده لجوج وبهونه گیروگریه،،،بخدااینقدحالم گرفته س،انگاری دنیابه سرم خراب شده،،،استرس دارم که شروع نکنه،تاکی اینجورباشه کی خوب بشه،ازنگرانی حال ندارم،دلم برای شوهرمم میسوزه که شب خسته ازکارمیاد،اذیتش میکنه،اونم غصه میخوره،شوهرمم به من‌میگه دعولش نکنی ها،،امشب مثلاتاالان نذاشت للمپ خاموش کنیم،خودش بازی میکرد،الان خواب رفته،منم حوصله واعصاب ندارم،اعصابم نمیکشه،خدایاچیکارکنم کی خوب میشه ،یعنی میشه؟تاچندروز

اینکه خوبه منو شوهرم هر دو پرستاریم شیفتامونو مخالف هم برمیداریم تا یکیمون پیش بچه باشیم بعد پانیذ هر وقت از شیفت میایم خونه نمیزاره بخوابیم بیچاره شوهرم از شبکاری میاد خونه هر کاری میکنم نره تو اتاق نمیزاره کافیه من برم دستشویی میدوئه میره بیدارش میکنه فکر کن شب تا صبح سرکاره صبحم نیم ساعت یک ساعت میتونه بخوابه اونم تو سرو صدا خودمو خوابو خوراک ندارم صبح ساعت ششو نیم میزنم بیرون ساعت سه میرسم تازه باید دنبال اون بدوئم نهار بخوره ساعت سه و نیم نهار میخورم از دستش بعد هم نمیزاره بخوابم خودش ساعت شش عصر میخوابه باز شب تا یک بیداره هر کار میکنیمم تایم خوابش همینه

خیلی خیلی نگرانم

عزیزم این رفتار کاملا عادیه برای بچه های ۲ تا ۳
مخصوصا وقتی بیماره،دقیقا پسر من هم توی این سنه هم سرماخورده.
باهاش بیشتر بازی کن بیشتر وقت بذار بیشتر کنارش باش،بهش بیشتر توجه کن و حتما بهش استامینوفن بده که کمتر اذیت بشه.و از همه اینا مهمتر اینه که به خودت برس تا سرحال بشی تا وقتی حال خودت خوب نباشه نمیتونی دسا جونُ آروم کنی،من وقتی رایان جیغ میکشه و لج میکنه اصلا توجه نمی‌کنم یکم که گذشت میام پیشش میشینم و باهاش یه بازی ساده مثل توپ بازی یا ماشین بازی شروع میکنم و همینکارم تا یکساعت آروم نگهش میداره

منکه از بعد مادرشدنم نه تونستم با شوهرم باشم، نه میتونیم با هم غذا بخوریم، نه بیرون بریم، نه تو مهمونی کنار هم باشیم چون منو با خودش میبره تو اتاق درو میبنده، حتی تو ماشین من عقب میشینم با دخترم
الانم به قول شما اوج لجبازیشه

عزیزم این دوران رد میشه دخترم منم همینجوریه پاشو گذاشت تو دوسالگی بهونه گیریا و گریه هاش انگاری بیشتر شده، جهش رشدیه عزیزم
باید صبر تحملمونو ببریم بالا