اصلا باورم نمیشود که من نامزدرو کردند وقتی رفتم سالن دیدم دو تا خونوادمم دارن میگن و می‌خندن و شیرینی و چایی می‌خورن دیگه باورم شد پدری که بزرگم کرده بود اومد از پیشونیم بوسید گفت ایشالا خوشبخت شی دخترم اما من با گریه و جیغ بهشون گفتم شما منو خوشبخت نه بلکه شروع بدبختی رو شروع کردید و رفتم تو اتاقم فقط گریه میکردم هرچی در زندن باز نکردم دیگه کم کم شب شده بود خیلی گرسنه شده بودم امدم بیرون رفتم اشپز خونه غذا خوردن دوباره امدم اتاقم درم قفل مردم نمیدونم چرا همش تو دلم حس میکردم خوشبخت نمیشم فردا دوباره رفتم مدرسه چند هفته گذشت من همش شب و روز کارم شده بود گریه فقط میرفتم پیش سیاوش باهاش حرف میزدم دلداریم میداد ارومم میکرد میومدم خونه وقتای که امیر میومد خونه ما همش جیغ میزدم نمیخوامت ازت متنفرم از خونه ما گمشو بیرون اونم خیلی ریلکس بود میگفت دوستت دارم میرفت

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط